Liever negeren we het, verval en rotting. Maar het is er, altijd. Als in de herfst de groei stil- en het blad afvalt, is het niet te missen: als snot in een verkouden neus. Zodra echter het voorjaar bloeit, geurt en straalt, worden we door dat nieuwe leven verblind. Toch, kijk je door de groene toverwaas heen, komen de lijken tevoorschijn, grauwe skeletten van ooit wulps gevuld, kleurig leven. Kijk, een lampionskelet van de gelijknamige plant, oranje bes er nog in (foto 1), vlinderige bloemskeletten van de hortensia (foto 2), bladskeletten van de eik (foto 3).
Hemelvaartsdag is het, als ik dit schrijf. Mocht er iets van deze gestorven planten ten hemel zijn gevaren, is dat lang geleden al gebeurd. Wat resteert zijn zéér dode restanten. Nog steeds mooi, dat wel, maar anders, anders dan in het volle leven: het is kwetsbaar filigrainwerk geworden.
