Op de grote,stille ...

Het is zover. Terwijl een storm door de beurzen en Engelse steden raast, begint hier de hei te bloeien. Langzaam spreidt het lila-roze zich uit over de grote Dwingelose hei, het kleinere Nuilerveld en een paar pollen in mijn Drentse tuin (zie foto). Het ontgrassen van de oude heidevelden en het ontwikelen van nieuwe, hebben het romantische beeld herschapen dat 19e eeuwse landschapsschilders ons nalieten. Gemaakt: nu niet een gevolg van een armzalige vorm van levensonderhoud, maar voor het mooi, uit nostalgie, als aankleding. Geen cultuur, maar natuur.

In vervlogen tijden waren het de boskap en een intensieve begrazing door steeds meer schapen die leidden tot de roze explosie in augustus.Nu zijn het grootschalig natuurbeheer - inclusief complete afgravingen - en het in heide omzetten van boerenland die daar opnieuw voor zorgen. En een keurig gereguleerde schaapskudde natuurlijk, aangevuld met een keur aan wildgrazende koeien. Wel mooi, zo'n kleurende vlakte, na de hyacinthenvelden bij Lisse en de koolzaadakkers in de Noordoostpolder eerder in het jaar. Laat de bijen zich vooral tegoed doen, dan blijft er ook na het onafwendbare einde van de bloei nog wat van over. Zomer in een potje.

Op de grote, stille heide.... Groot? Jazeker, best groot soms. Stil? Nee, dat niet. De hei is er niet meer om gebruikt, maar om gezien en beleefd te worden en dat wordt hier volop gedaan.

Leestip: 'Het wiel' (zie Gedichten A-Z)