Overleven bij Slagbaai

Het verste noordwesten van Bonaire, verder kan niet. Over de stoffige, halfbegaanbare wegen van het Nationale Park kun je alleen nog terug. Maar de baai is idyllisch blauw voor iedereen die er een dagtocht voor over heeft. En kampeerders zoals wij. Een tent zou meteen in zee liggen, dus slapen we in één van de koloniale gebouwen op de smalle richel koraalpuin tussen de baai en het ondiepe zoutmeer in het achterland. Het kamperen zit hem erin dat alles mee moet: er is geen water, stroom, niks. In ruil is er rust. En gegarandeerde versuffing door de felle zon en de harde wind.

Niets doen, alleen luisteren naar de golven in de baai aan de zeekant en kijken naar de vogels in het zoutmeer aan de landkant (foto 3). De meeste aandacht trekken de Caribische Flamingo's (Phoenicopteris ruber, foto 2), zowel door hun aantal, hun kleur, het heen en weer zwaaien van hun nek als hun snavel naar pekelkreeftjes vist en de geluiden die wat op gakken lijken. De Bruine Pelikanen (Pelecanus occidentalis, foto 1) komen op twee, met hun kunstige vlucht, hun bedoenerige rondhappen in het ondiepe water en de eindeloze verzorging van hun verenkleed. En dan is er nog een keur aan hoogpotige watervogels, zoals de Amerikaanse Kleine Zilverreiger met zijn vreemde knalgele voeten, de Grote Zilverreiger en de Witbuikreiger. En natuurlijk de sierlijke eendjes: Bahamapijlstaarten.

Slagbaai: er is wel strijd om geleverd - ergens liggen er nog oude kanonnen in de baai - maar daar dankt hij zijn naam niet aan. Ooit was het de Slacht-baai, waar periodiek een flink deel van de geiten op het eiland (in de 16e eeuw door de Spanjaarden uitgezet) werd heengedreven om daar geslacht te worden. De huiden werden afgevoerd met de schepen die in de baai voor anker lagen. Zo gaat het allang niet meer. Weliswaar lopen er nog steeds grote aantallen geiten op Bonaire rond, maar die worden geslacht in het slachthuis. Meestal. En nu voor het vlees, want samen met verse vis staat dat centraal in de lokale keuken.

Het is heerlijk, een paar dagen overleven bij Slagbaai. Maar als het tijd is om te vertrekken - verbrand, verwaaid, verdoofd en met zout en zand tot diep in de oren - is dat ook wel weer fijn.

Tags: