De vuurwerkresten lagen nog op straat, het was een prille dag in januari. Bij de ingang van het park werd ik begroet met het wuiven van bloeiende katjes. Elzenkatjes. Wat? Ja. Want de boom was te groot en de katjes te grauw voor een hazelaar. Maar ja, een els die begin januari al bloeit? En niet zo'n beetje ook? Eind januari dat kan, maar niet al bij de jaarwisseling, die gekkigheid is voorbehouden aan de hazelaar. Zeker, de klimaatverandering doet grenzen verschuiven, maar ook dan zijn er grenzen. Was het een genetische uitschieter misschien, een buitenbeentje? Nee, want ik zag er nog veel meer, allemaal bloeiend en met kronen die duidelijk afweken van het zo herkenbare silhouet van de gewone els. Maar ja, die katjes, het moest toch wel een els zijn. Een gekweekte variant van de zwarte els dan? Niet erg waarschijnlijk, daarvoor zijn de verschillen te groot. Eerder is het een - al dan niet aangepaste - soort van elders, die de vroege bloei en de afwijkende kruin al in de genen had.
Ik voelde me niet geroepen tot een antecedentenonderzoek, maar besloot om me evenmin aan hun aanwezigheid te ergeren. Daarvoor stonden ze ook te ver van het water af.
