Victoria

Victoria (1) volwassen bladeren van de Victoria amazonica
Victoria (2) een jong blad van de Victoria amazonica dat zich uitrolt

Een mens kan nog zo positief doen over de laatste bloemen en blaadjes en de eerste knoppen en sprietjes, het blijft natuurlijk behelpen in de winter. Tenzij je de warme kassen van de Hortus in Leiden opzoekt, waar het altijd zomer is en nog een beste zomer ook. En mijn eerste gang is dan meestal naar de Victoriakas waar de Victoria amazonica centraal staat. Of ligt eigenlijk, in haar rustieke bassin. De bloemen zijn mooi (dat wil zeggen: áls hij bloeit en dan alleen 's nachts), maar de bladeren zijn pas echt bijzonder: de grootste die de natuur voortbrengt.
Een Victoriablad kan tot drie meter doorsnee uitgroeien en met zijn opstaande rand is het of er een enorm dienblad in het water ligt. Die allergrootste kunnen wel 40 kilo dragen en al halen ze dat maximale formaat hier niet, dan nog ben je geneigd hun draagvermogen te testen. Een baby zou moeten kunnen, maar een hond is veiliger. Helaas: ook te beweeglijk. Zou een kratje bier wat zijn?
Mag niet natuurlijk, kijken, alleen kijken.
Gelukkig is er genoeg te zien, het opkomen en uitrollen van een nieuw blad bijvoorbeeld (foto 2). Heel even wordt ons dan een kijkje gegund op de onzichtbare onderkant, de spierbundeldikke nerven die je onder die vlakgroene bovenkant niet zou vermoeden, maar die ook wel weer logisch zijn voor een blad met zoveel draagvermogen. En dan die stekels! Erg aantrekelijk kan het niet zijn om van onderen stiekem aan een Victoriablad te knabbelen.