Zwavel en vuur

Zwavel en vuur (1) Zwavelzwam
Zwavel en vuur (2) Zwavelkopjes
Zwavel en vuur (3) Geweizwammetjes

Nee, geen Dante en geen hel, maar toch. Ook als zwavel en vuur zich in de gedaante van zwammen zwijgend op levende of net overleden bomen stort, zorgt dat voor verval en verdoemenis. En daarna verdwijnen ze zelf in het niets. Sommige lijken tot zwarte resten te verbranden, andere smelten weg en weer andere worden opgeruimd door vormeloos witte collega-schimmels. Alsof afbraak het doel van alle leven is.
Nartuurlijk, het is de tijd van het jaar en dus tijdelijk, er komen andere tijden. Maar nu even niet, nu is het verval wat de biologische klok slaat.

Goed, zwavel en vuur dus. De zwavel wordt bezorgd door de Zwavelzwam en het Zwavelkopje, het vuur wordt doorgegeven door geweizwammetjes die er niet zelden uitzien als afgebrande lucifers.
De Zwavelzwam is een parasiet die levende bomen aanvalt, niet zelden oude eiken. Dan verschijnen er grote, hardgele bankjes aan de zijkant van de stam, terwijl de schimmeldraden binnenin hun dodelijke werk doen. Het exemplaar dat ik in het Bos van Wijckersloot aantrof (foto 1) is bijzonder in de zin dat die bovenop een oude (en dus hooguit nog maar een beetje levende) stomp van een omgezaagde boom groeide en daardoor een soort schaalvorm heeft. Misschien nog jong genoeg om te eten.
Het eten van Zwavelkopjes (foto 2) is daarentegen geen aanrader. Deze liefhebber van dood hout die altijd in grote groepen groeit is alleen maar aantrekkelijk om te zien. Ook voor het overige hebben de zwavelkopjes weinig gemeen met de zwavelzwam, alleen de kleur en de naam.
De Geweizwammetjes (foto 3), die ook altijd in grote groepen groeien en ook altijd op dood hout, zijn nog weer een flinke slag kleiner. De exemplaren met veel wit en weinig zwart zijn nog jong; het poederige wit zijn de sporen. Naarmate ze ouder worden, worden ze steeds zwarter en lijken ze te zijn aangestoken en opgebrand.