Weblog van de (on)gewone natuur

Terug van Bonaire, terug naar Oegstgeest. Een abrupte overgang in klimaat- en tijdzône met de bijbehorende tijdelijk verscherpte waarneming. Die zich door de zon, die echt zijn best doet, niet voor de gek laat houden en vaststelt dat de dood is ingetreden. De overgang naar de winter.

Je kunt hem niet missen, de Kadushi. Deze meer dan 10 meter hoge boomcactus steekt ver boven de meeste bebouwing en begroeiing uit en richting het wilde noorden worden het er meer en meer: Cadushy-country! Daar moet je toch iets mee kunnen, al die enorme cactussen?

Vele tientallen zijn er: levensmiddelenwinkeltjes als Bo Toko ('jouw winkel') die onaantastbaar voort lijken te bestaan tussen grotere winkels van Chinezen en supermarkten als 'Progreso'. Van de zus van de man van een aangetrouwde nicht. Familie, altijd, iedereen.

Als het warm is, moet je uit de zon blijven En als het heel warm is, moet het tempo omlaag. In de schaduw zitten, je niet druk maken. Onder een boom. Een publieke boom.

De zee bij Bonaire is een wat groot uitgevallen schatkamer. Al meer dan 400 jaar is ze hofleverancier van zout en een niet opdrogende bron van wahu, dradu, mulatu en andere verse vissen. Een juweel bovendien: veelkleurig spiegelend in de luwte, melkwit schuimend tegen rotsige kust.

Je landt en het begint: Flamingo Airport met zijn zuurstokroze aankomsthal. Goed, flamingoroze dan. De rit langs zee, met het lange lint van gekleurde huisjes dicht aan het water, doet bijna pijn aan je ogen.

En dan is het tijd om de aardappelen een poosje in te ruilen voor funchi, de spijkerbroek voor de allerluchtigste short, de weilanden voor de koenoekoe, de duinen voor rotskust, de haring voor purunchi, de koolmezen voor suikerdiefjes, de merels en lijsters voor chuchubi's, kortom: Nederland voor Bonaire.

Een bivak, ergens aan de kant van de weg, oranjerode soldaten. Geruststellend klein zijn ze, dat wel, en dus geen bedreiging. Dat wil zeggen: niet voor mij.

Vakantietijd, eropuit. Huisje mee. De één een tent, de ander een caravan of camper. Maar sommige dieren schijnen altíjd op vakantie te zijn, hebben hun huisje tenminste overal bij zich, en mijn tuin is hun vakantieland. Het is er foeidruk zónder dat daar folders of ronkende internetsites aan te pas kwamen.

Stralende hoofden die meedraaien met de zon - tourne-sol - de breedlachende hoofden van de zonnebloem. Niet de enkelingen in stoeptegel-tuintjes of groepjes in een beschutte achtertuin, maar zover het oog reikt, velden vol. Ah! La France!

Of ze van de ene op de andere dag gemaakt worden: zo snel gaat het, het verschijnen van de rietsigaren langs de waterkant. Eerst nog groenig, maar al snel diepbruin. Eerst met een rafelige piek er bovenuit, dan alleen nog de volmaakte fluwelen cylinders die aan lange saté-stokstengels zijn gespietst.