dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Tijdens het onverwachte weekje voorjaar kwam er plotseling van alles tevoorschijn: kleurige vlinders, bijzondere bijtjes en ander gevlieg. Maar die waren even snel weer verdwenen toen het weer omsloeg. Zo niet de kauwen, die zijn er altijd. Weer of geen weer, op hun gezelschap kun je vertrouwen.
Ik herinner mij de krokussen in de tuin van mijn ouders nog, met zorg geplant, in kleine bosjes. Ze hadden stevige bloemen die glansden in de zon - diep paars of dooiergeel - en stonden honkvast in het perk of het gras.
Surprise bij het houtkloven in Pesse: het gangenstelsel van een boktor, althans een stukje ervan. Niet zo verrassend natuurlijk, want gezaagd hout onder een afdakje is hier zoiets als een homp rood vlees in een leeuwenkooi: er komen hongerige beesten op af.
Buiten herken je hem bijna niet, de vingerplant, met grote glimmende bladeren, metershoog en nog bloeiend ook. De bolvormige groepjes bloemen laten de familieverwantschap met de klimop zien en net als de klimop is hij ook laat met bloeien, misschien nog wel iets later.
De koeien staan allang weer op stal, dat wil zeggen: de melk en vlees producerende meerderheid die zo'n grote druk uitoefent op ons land, op de bodem, het water en de lucht. Die koeien. En binnen produceren zij rustig door, onwetend van wat zij aanrichten.
Het is een wirwar van botten, deze 'kudde', vijf uit de kluiten gewassen vegetariërs - Triceratops genaamd - die ruim zestig miljoen jaar geleden op aarde rondliepen, samen met al die andere grote en kleinere dinosauriërs. Pas als je er langs loopt zijn de afzonderlijke exemplaren goed te onderscheiden.
Ze waren er natuurlijk de hele zomer al, maar op de één of andere manier trekken ze in de herfst de meeste aandacht. Dat zal te maken hebben met vallende blaadjes, de naderende winter en - vooral - hun winterslaap. Want dat blijft een raadselachtig en ook wel benijdenswaardig fenomeen.
... de bocht gaat in, dat oude versje klinkt allang niet meer en het touwtje springen met een groep is zelden nog te zien. Ook de spinnen zelf lijken steeds zeldzamer worden, al is er bij mijn weten nog geen nationale spinnentelling die zulks kan bevestigen.
Tegenwoordig is wit vetkruid misschien vooral bekend van de 'groene daken', maar daarbuiten vindt dit ondernemende, inheemse vetplantje zelf zijn eigen plek, zoals hier langs het trottoir. En dan is het tijd om te ontspannen en te genieten van de zon.
Deze kompaskwal is behoorlijk uit koers geraakt en zal ook niet meer naar zee terugkeren. Want aanspoelen betekent uitdrogen en uitdrogen betekent doodgaan.
