dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Ze waren er natuurlijk de hele zomer al, maar op de één of andere manier trekken ze in de herfst de meeste aandacht. Dat zal te maken hebben met vallende blaadjes, de naderende winter en - vooral - hun winterslaap. Want dat blijft een raadselachtig en ook wel benijdenswaardig fenomeen.
... de bocht gaat in, dat oude versje klinkt allang niet meer en het touwtje springen met een groep is zelden nog te zien. Ook de spinnen zelf lijken steeds zeldzamer worden, al is er bij mijn weten nog geen nationale spinnentelling die zulks kan bevestigen.
Tegenwoordig is wit vetkruid misschien vooral bekend van de 'groene daken', maar daarbuiten vindt dit ondernemende, inheemse vetplantje zelf zijn eigen plek, zoals hier langs het trottoir. En dan is het tijd om te ontspannen en te genieten van de zon.
Deze kompaskwal is behoorlijk uit koers geraakt en zal ook niet meer naar zee terugkeren. Want aanspoelen betekent uitdrogen en uitdrogen betekent doodgaan.
Je hoort dezer dagen weinig goeds over groen en vergroening, maar toen viel mijn oog op deze fiets die in een paar weken tijd al bijna door klimop is verzwolgen. Zo snel kan het dus gaan en daar is geen ingreep voor nodig, integendeel...
Nee, dit is geen koekoeksbloem, tenminste niet de Echte, maar de Dagkoekoeksbloem. Die is veel vaker te zien, omdat hij minder gevoelig is voor verdroging en bemesting dan de Echte. Een beetje schaduw stelt hij overigens wel op prijs, tenzij de bodem goed nat is.
Er zijn wel meer struiken die in het voorjaar met rode blaadjes uitlopen, rozen bijvoorbeeld, maar deze Pieris japonica maakt het wel heel bont.
Het is inmiddels een bekend fenomeen in winkelstraten: de pop-up store. Winkels die uit het niets verschijnen en even snel weer in het niets verdwijnen. Een vergelijkbare trend doet zich de laatste jaren voor in parken en plantsoenen: het pop-up moeras.
Ze worden op groene handjes gedragen, de botergele bloemen van de winterakoniet. Aan elke stengel van dit winterbloeiertje groeit één bloem, met direct daaronder een brede krans van bevingerde blaadjes.
Er is nog niets van te zien, maar de dagen van belofte komen dichterbij, de dagen van licht en warmte, groei en bloei. Deze twee kauwen kijken er samen naar uit. Net zoals zij afgelopen jaar lief en leed deelden, zullen ze dat ook komend jaar doen.
