In het voorbijgaan
wo, 04/12/2017 - 10:47 — TeunHet is geen straf om in deze tijd van het jaar met de trein van Leiden naar Haarlem te reizen, de zon schijnt en de bollenvelden glijden af en aan aan de andere kant van het raam. Zomaar.
dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Het is geen straf om in deze tijd van het jaar met de trein van Leiden naar Haarlem te reizen, de zon schijnt en de bollenvelden glijden af en aan aan de andere kant van het raam. Zomaar.
Als ze ergens staan, staan ze met duizenden en als ze bloeien vormen ze een kalme binnenzee die om de boomstammen klotst. De Bosanemoon. Uitgerust met krachtige wortelstokken koloniseert hij hele stukken bosbodem, waarbij hij een voorkeur lijkt te hebben voor oudere bossen en landgoederen.
De vlier heeft altijd haast, groeit met ongeduldige takken en de knoppen beginnen soms voor de jaarwisseling al uit te lopen. Alsof hij verwacht niet oud te worden en voor die tijd nog wel het een en ander bereikt wil hebben.
Drenthe, een stille dag in maart. Je voelt meer dat het voorjaar komt dan dat je het al kunt zien, in deze spiegeling van kale berken en altijd groene dennen in een ven. Bijna perfect. Bijna, want dan is er zo'n pol dorre sprieten midden in dat beeld die subtiel het verschil tussen hemel en aarde laat zien.
Na een lange periode van bijna dagelijkse regenval, is er voor de ezels weer zo veel te eten dat zij nauwelijks meer in de buurt van bebouwing worden gesignaleerd.
Het kan ook té goed met je gaan, zoals blijkt bij deze omgevallen boomcactus. Een Yatu. Door overvloedige regen en een gulzige opname van al dat water, werd hij topzwaar en dan ben je op Bonaire een prooi voor de stevige passaatwinden.
Stekels, de natuur op het eiland Bonaire grossiert erin. Planten, struiken en bomen. Niet allemaal, maar een opmerkelijk groot aandeel ervan. Kennelijk is het de favoriete beschermingswijze.
Rijp, gelukkig maar dat we die winterse witmaker nog hebben, want sneeuw is een al te zeldzame verschijning in deze contreien. Slechts een klein beetje vorst aan de grond en een klein beetje vocht in de lucht zijn samen al genoeg voor ijskristallen aan elke grasspriet.
De laatste herfstbladeren zijn nu wel gevallen, maar dit sierappeltje zorgt nog voor wat kleur. Vooral met de zon erop en een blauwe lucht erachter - zo zien we het graag - zorgt hij voor een feestelijk tintje in de herfst die maar niet voorbij wil gaan.
Als de afleiding van bladeren, bloesem en vruchten grotendeels is verdwenen, zijn het de takken en vooral de stoere stammen die op de voorgrond treden. Hun schors, de zichtbare buitenkant vertelt een verhaal.