dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Het einde van het jaar nadert. Door de aanhoudende harde wind is al het blad dat vallen moest gevallen, ook zonder winterse kou. De Beuk is er klaar voor: de winter. Zijn blad is gevallen, zijn beukennootjes zijn uit hun stekelige omhulsel geschud.
In het voorjaar is hij één van de eerste bloeiers in de tuin, de Gevlekte dovenetel (Lamium maculatum). Alleen een paar bolgewassen moet hij voor laten gaan. In april staat hij al volop te bloeien, soms al eerder.
Aan de Gewone vlier (Sambucus nigra) is altijd wat bijzonders te zien. Iets van karakter. Dit exemplaar heeft niet alleen heel lang zijn laatste bladeren vastgehouden - dan doen Vlieren wel vaker (zie ook gedicht Vlier 3) - maar die zijn ook nog eens bijzonder gekleurd.
Er staan alweer Prunussen te bloeien. Weliswaar is hun bloesem iets bescheidener dan wat we uit het voorjaar kennen, maar het blijft mooi om aan de verder nog kale takken witte en roze bloemen te zien verschijnen.
Vanaf halverwege de ochtend ritselt het overal door de tuin, op Bonaire: de grote Bonaireaanse hagedissen worden dan actief. Ze worden Blauw-blauw genoemd, omdat de mannetjes voor een flink deel metaalachtig blauw tot blauwgroen gekleurd zijn.
Als kind meende ik dat kokosnoten altijd heel hoog in een kokospalm hingen, en dat ze bruin en harig waren, want zo kocht mijn moeder ze in de groentenwinkel aan de overkant. Maar als ze in de boom hangen zijn ze glad van de dikke bolster die er dan nog omheen zit en die is groen of geelachtig.
Mijn eerste kennismaking met de Cyclaam was met het exemplaar dat bij mijn grootmoeder in de vensterbank stond te bloeien. De roze bloemen zagen er kwetsbaar uit, vond ik, dus was het maar goed dat hij binnenstond. Maar de Cyclaam is niet zo'n kasplantje.
Pas in oktober begint hij te bloeien, als zijn diepgenerfde bladeren al bijna gaan afsterven: de Armeluisorchidee (Tricyrtis hirta). Het is geen orchidee, maar een lelie uit Oost-Azië met bloemen die door de opvallende purperen spikkels op orchideeën lijken.
Het wordt zo langzaamaan weer kastanjetijd. De eerste donkerbruine kastanjes vallen al uit de karakteristieke, uit Z.O-Europa afkomstige parkbomen (Aesculus hippocastanum) met hun grote handvormige bladeren. Dat zijn Paardenkastanjes: leuk om mee te knutselen, maar oneetbaar, wat giftig zelfs.
Ze lijken zich overal thuis te voelen in de uitgestrekte Verenigde Staten: Eekhoorns in soorten en maten. Van Central Park in New York tot in de verlaten bergen van Oregon. Dit dwerg-eekhoontje dat in je hand zou passen, hipte rond op de kraterrand van Crater Lake. Hij wilde best even poseren.
