dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Hij is er vroeg bij, de Parelamaniet, en dat hoort wel een beetje bij deze eetbare soort uit het beruchte amanieten-geslacht. Daarvan zijn er enkele eetbaar, maar vele juist giftig - zoals de bekende Vliegenzwam - tot zeer giftig en zelfs dodelijk giftig: de Groene Knolamaniet.
Hij is er vroeg bij, deze Grote Stinkzwam. In de schaduw van mijn buitenhuisje in Pesse staat hij een geslaagde imitatie van het mannelijke geslachtsdeel te geven. Zijn wetenschappelijke naam is dan ook Phallus: Phallus impudicus, om precies te zijn.
Zweefvliegen, een verwarrend volkje is het. Veel soorten. En ze lijken op wespen. Of bijen. Of hommels soms. Deze vliegen die geen vlieg kwaad doen, dossen zich uit als gevaarlijker insecten, om zich zo de vijanden van hun mooie, vaak glanzende lijf te houden.
Ze zitten vaak in heggen en struiken, handig op ooghoogte: Schorpioenvliegen. Deze Gewone Schorpioenvlieg (Panorpa communis) ook, met zijn zwartgevlekte vleugels en zijn 2 cm lange, zwart-gele lijf. En natuurlijk dat rode, opgerolde achterste stuk van zijn lijf waaraan hij zijn naam dankt.
Naast de bekende Waterlelie en Gele plomp moeten andere - kleinere - waterplanten strijden om de resterende aandacht. Veenwortel is er zo één. De gladde smalle bladeren kwamen aan lange rode stengels omhoog gegroeid en drijven nu op het water.
Het Koevinkje (Aphantopus hyperantus) is geen koe en geen vink, maar een middelgroot vlindertje. Een heel algemeen vlindertje.
De Gevlekte Aronskelk, Arum maculatum, daar hebben we het over. Onderin de bekende kap-vormige bloemen zitten de - dan nog onzihtbare - vruchtbeginsels die uitgroeien tot oranje-rode bessen.
St-Janslot, een opvallend verschijnsel bij bomen en struiken. Het zijn de nieuwe scheuten die zich ná St-Jan ontwikkelen, dat wil zeggen: na 24 juni, de geboortedag van Johannes de Doper. Het is een belangrijke noodvoorziening voor bomen en struiken die in de loop van het voorjaar te lijden hebben onder vraat.
Een sierlijk gras, de Boskortsteel. Uit Limburg. Vooral. Maar ook al jaren een gewaardeerde gast in mijn schaduwrijke achtertuin, waar hij met zijn brede, gebogen en vaak halfomgedraaide bladeren fraaie pollen vormt.
In de natuurlijke waarschuwingskleuren geel-en-zwart kruipen ze vrijuit over hun gastheerplant, deze Zebrarupsen. En die waarschuwingskleuren zijn geen kunstje, zoals sommige dieren dat uithalen, maar het is menens.
