dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
De vlier heeft altijd haast, groeit met ongeduldige takken en de knoppen beginnen soms voor de jaarwisseling al uit te lopen. Alsof hij verwacht niet oud te worden en voor die tijd nog wel het een en ander bereikt wil hebben.
Drenthe, een stille dag in maart. Je voelt meer dat het voorjaar komt dan dat je het al kunt zien, in deze spiegeling van kale berken en altijd groene dennen in een ven. Bijna perfect. Bijna, want dan is er zo'n pol dorre sprieten midden in dat beeld die subtiel het verschil tussen hemel en aarde laat zien.
Na een lange periode van bijna dagelijkse regenval, is er voor de ezels weer zo veel te eten dat zij nauwelijks meer in de buurt van bebouwing worden gesignaleerd.
Het kan ook té goed met je gaan, zoals blijkt bij deze omgevallen boomcactus. Een Yatu. Door overvloedige regen en een gulzige opname van al dat water, werd hij topzwaar en dan ben je op Bonaire een prooi voor de stevige passaatwinden.
Stekels, de natuur op het eiland Bonaire grossiert erin. Planten, struiken en bomen. Niet allemaal, maar een opmerkelijk groot aandeel ervan. Kennelijk is het de favoriete beschermingswijze.
Rijp, gelukkig maar dat we die winterse witmaker nog hebben, want sneeuw is een al te zeldzame verschijning in deze contreien. Slechts een klein beetje vorst aan de grond en een klein beetje vocht in de lucht zijn samen al genoeg voor ijskristallen aan elke grasspriet.
De laatste herfstbladeren zijn nu wel gevallen, maar dit sierappeltje zorgt nog voor wat kleur. Vooral met de zon erop en een blauwe lucht erachter - zo zien we het graag - zorgt hij voor een feestelijk tintje in de herfst die maar niet voorbij wil gaan.
Als de afleiding van bladeren, bloesem en vruchten grotendeels is verdwenen, zijn het de takken en vooral de stoere stammen die op de voorgrond treden. Hun schors, de zichtbare buitenkant vertelt een verhaal.
Aan de Vlier kleven veel verhalen: positieve en negatieve. Een uit de laatste categorie klinkt door in de naam van het bijzondere zwammetje dat op vlierstammen groeit: het Judasoor. In Bijbelse tijden zou Judas zich aan een Vlier, die toen nog een boom was, hebben verhangen.
De Gewone vlier is een taaie rakker en het duurt dan ook een tijd voor hij al zijn blaadjes heeft laten vallen. En deze maakt het wel heel bont. Niet dat het al zo laat in het jaar is: de laatste bladeren zitten soms in januari nog aan de takken, altijd aan de verste uiteinden.
