dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Pardoes geland op een wit raamkozijn in Pesse, waar de donkere vlinder extra donker tegen afsteekt. Het landkaartje, genoemd naar de onzichtbare onderkant van zijn vleugels. En het is een exemplaar van de zomergeneratie die sowieso een stuk donkerder is dan de lentegeneratie van deze vlinder.
Het is niet zo opvallend als het eerste uitlopen van de bomen in het voorjaar, maar ergens rond de langste dag lopen ze vaak nog een keer uit: lichtgroene, soms rood aangelopen blaadjes aan de uiteinden van de takken.
Deze Blauwzwarte houtbij ziet er exotisch uit en dat is hij ook wel een beetje. Hoewel hij een enkele keer in Nederland kan worden waargenomen, is het toch vooral een verschijning die hoort bij vakantie in Frankrijk of nog zuidelijker. Zo ook deze.
Van veel bloemen zijn kleurafwijkingen bekend. Maar het blijft bijzonder. En het is nog eens extra bijzonder als ze daarmee tegen hun naam ingaan. Zoals de witte rode klaver die ik vorig jaar bij Pesse vond. En zoals deze witte gele lis, ergens in het Groene hart.
Niets te vieren, behalve de zomer dan. En hoe. Dus hangen ze uit, de bloemen van het oranje havikskruid. Gewoon in de berm. Maar ongewoon van kleur: dat diepe oranje met als je beter kijkt ook wat rood en purper.
Een onverwacht zonnetje, dus met koffie in de tuin. Er vliegt iets, best groot, een vlinder die wat dat betreft doet denken aan een atalanta. Ook die zwarte vleugelpunten met witte vlekken. Maar voor het overige veel te weinig zwart. En teveel kleur die niet rood genoeg is.
De hommels hebben het druk, dikke koninginnen die in hun eentje een nest bouwen en voorraden aanleggen voor de start van een nieuw hommelvolk. Zo ook deze aardhommel die gretig gebruik maakt van de bloeiende rhododendrons; het oranje stuifmeel zit al in dikke klonten aan haar achterpoten.
Het is geen straf om in deze tijd van het jaar met de trein van Leiden naar Haarlem te reizen, de zon schijnt en de bollenvelden glijden af en aan aan de andere kant van het raam. Zomaar.
Als ze ergens staan, staan ze met duizenden en als ze bloeien vormen ze een kalme binnenzee die om de boomstammen klotst. De Bosanemoon. Uitgerust met krachtige wortelstokken koloniseert hij hele stukken bosbodem, waarbij hij een voorkeur lijkt te hebben voor oudere bossen en landgoederen.
De vlier heeft altijd haast, groeit met ongeduldige takken en de knoppen beginnen soms voor de jaarwisseling al uit te lopen. Alsof hij verwacht niet oud te worden en voor die tijd nog wel het een en ander bereikt wil hebben.
