dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Bezoeken aan New York moeten wel beelden opleveren voor Fotoblogs. Een oud beeld in dit geval en bovendien geen foto maar een schilderij uit 1930 van een New Yorks straatje. Manhattan, maar buiten de high rise die er ook toen al was.
De bladeren van de paardenkastanje worden al vroeg droog en bruin, dit jaar lijkt het wel extra vroeg en extra droog en bruin. Misschien vanwege de buitengewone activiteit van mineermotten dit jaar, die de bladeren op grote schaal aantasten.
Augustus, de hei bloeit. Op uitgestrekte velden zoals de bekende Dwingelose hei, op intieme open stukjes in het bos, of op de kleine heuveltjes van begroeide zandverstuivingen zoals op deze foto. Niet ver van de Dwingelose hei af.
Bij Pesse horen - naast de heide en de bossen - gras, koeien, maïs, fabrieksaardappelen en sinds kort ook kleurige lelies en tulpen. Ouderwetse graanakkers verwacht je niet meer. En dan stuit je dus onverwachts op deze rijpe rogge, zachtjes wuivend zover het oog reikt.
Pardoes geland op een wit raamkozijn in Pesse, waar de donkere vlinder extra donker tegen afsteekt. Het landkaartje, genoemd naar de onzichtbare onderkant van zijn vleugels. En het is een exemplaar van de zomergeneratie die sowieso een stuk donkerder is dan de lentegeneratie van deze vlinder.
Het is niet zo opvallend als het eerste uitlopen van de bomen in het voorjaar, maar ergens rond de langste dag lopen ze vaak nog een keer uit: lichtgroene, soms rood aangelopen blaadjes aan de uiteinden van de takken.
Deze Blauwzwarte houtbij ziet er exotisch uit en dat is hij ook wel een beetje. Hoewel hij een enkele keer in Nederland kan worden waargenomen, is het toch vooral een verschijning die hoort bij vakantie in Frankrijk of nog zuidelijker. Zo ook deze.
Van veel bloemen zijn kleurafwijkingen bekend. Maar het blijft bijzonder. En het is nog eens extra bijzonder als ze daarmee tegen hun naam ingaan. Zoals de witte rode klaver die ik vorig jaar bij Pesse vond. En zoals deze witte gele lis, ergens in het Groene hart.
Niets te vieren, behalve de zomer dan. En hoe. Dus hangen ze uit, de bloemen van het oranje havikskruid. Gewoon in de berm. Maar ongewoon van kleur: dat diepe oranje met als je beter kijkt ook wat rood en purper.
Een onverwacht zonnetje, dus met koffie in de tuin. Er vliegt iets, best groot, een vlinder die wat dat betreft doet denken aan een atalanta. Ook die zwarte vleugelpunten met witte vlekken. Maar voor het overige veel te weinig zwart. En teveel kleur die niet rood genoeg is.
