dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
De laatste herfstbladeren zijn nu wel gevallen, maar dit sierappeltje zorgt nog voor wat kleur. Vooral met de zon erop en een blauwe lucht erachter - zo zien we het graag - zorgt hij voor een feestelijk tintje in de herfst die maar niet voorbij wil gaan.
Als de afleiding van bladeren, bloesem en vruchten grotendeels is verdwenen, zijn het de takken en vooral de stoere stammen die op de voorgrond treden. Hun schors, de zichtbare buitenkant vertelt een verhaal.
Aan de Vlier kleven veel verhalen: positieve en negatieve. Een uit de laatste categorie klinkt door in de naam van het bijzondere zwammetje dat op vlierstammen groeit: het Judasoor. In Bijbelse tijden zou Judas zich aan een Vlier, die toen nog een boom was, hebben verhangen.
De Gewone vlier is een taaie rakker en het duurt dan ook een tijd voor hij al zijn blaadjes heeft laten vallen. En deze maakt het wel heel bont. Niet dat het al zo laat in het jaar is: de laatste bladeren zitten soms in januari nog aan de takken, altijd aan de verste uiteinden.
Hortensia's zijn in het najaar het mooist. Je kunt zien dat ze geleefd hebben, gebloeid hebben. Hun bloemen hebben ze vastgehouden, op de vitale onderdelen na: de stampers en de meeldraden. Vruchtbaar zijn ze dus allang niet meer, maar nog wel mooi, mooier dan ze waren, rijper.
De Grote klis biedt een herfstige aanblik, bruin, verdroogd, alleen de ronde hoofdjes met de zaden erin zijn nog intact. Ze wachten op voorbijkomende harige vachten. Een dikke jas is ook goed. Of een trui. Desnoods een spijkerbroek.
Ik vond hem 's morgens vroeg op de porch. Of haar, dat kan ook. Deze nachtvlinder die de nacht voorbij had laten gaan en zich nu, overvallen door het daglicht, stilhield, bleef zitten waar hij zat. In een pose die goed liet zien waarom sommige nachtvlinders 'uiltjes' genoemd worden.
De kalebasboom bloeit 's nachts, dan gaan de grote bloemen open om door de bij donker actieve vleermuizen te worden bestoven. Met een beetje geluk kun je ze 's morgens vroeg nog zien hangen; wel goed kijken want ze hebben een schutkleur. Ze groeien direct op de stam, zijn klokvormig en uit één stuk.
De blauwe bessen lijken te willen ontkennen dat het hier om de rode ribes gaat, vaak kortweg als 'ribes' aangeduid. Maar ribes is eigenlijk de naam van een heel geslacht van bessenstruiken, waar onder ook de aalbessen, kruisbessen en zwarte bessen.
Het is geen roos en echt Gelders is hij ook al niet, de Gelderse roos. Wel mooi. Vooral als de doorschijnende bessen rijp zijn: helderrood, maar lang niet zo smakelijk als ze er uitzien. Wat heet: behoorlijk giftig. Zelfs de vogels trekken er vaak hun snavel voor op.
