Treurduif

Gedichten over opmerkelijke planten en
dieren op Bonaire; nr 1

Onder struiken klaagt hij
zonder uitzicht, zacht
in de bedrukte uren na
het wenden van de dag:
dat het wéér licht werd en
de morgen wéér voorbijging
straks de middag
wéér voorbij zal gaan
zonder het werkelijk verlichten
van zijn onderstruiks bestaan...
Een schaduwvogel wil niet vliegen
die voor blikken schuilend wacht
op schemering, het stille wiegen
in de armen van de nacht.

Van de treurduif, voluit 'geoorde treurduif' vanwege de zwarte streep achter zijn oog, is niet veel te zien. Je hoort hem vooral. Hij houdt zich schuil onder struiken en produceert daar een huilend geluid. Dat begint al vroeg. Maar in de stille, drukkende uren aan het begin van de middag valt dit geklaag het meeste op. Van welk verdriet is hier sprake? De treurduif kiest er toch zelf voor om onder die struiken te blijven, terwijl hij wel degelijk kan vliegen? Nou ja, zijn aanleg beweegt hem daartoe. Maar vliegen kan hij. En soms doet-ie het ook, bijvoorbeeld als hij zich in tijden van schaarste wat meer onder de mensen moet begeven, dat wil zeggen: onder struiken in de buurt van mensen. En natuurlijk is dat huilen ook helemaal geen huilen. Maar de indruk blijft: het is een treurig bestaan.

Thema: 

Home button