De sterren zijn met wilde hand
in de schemerlucht gegooid en
gloeien zich
door dovend strooilicht
tot ongrijpbare schitter
in het zwarte staal
bekronen
ingeslapen straten
waaiboomstip en aardepaden
cactushaag en richels branding
kartelkust en ruw koraal
de heuvels
die hen wilden raken
maar niet hoger kwamen
dan bedoelingen
terwijl de rest gemoedereerd
zich uitstrekt
welgevallig laat beschijnen
het wel goed vindt zo.
De avond daalt over Bonaire, het snelle donker slokt de uitbundig vlammende rode wolkenslierten op, sterren gloeien langzaam door het schemerwaas en beschijnen een eiland in rust en streefloze ontspanning. De heuvels proberen eerst nog om de sterren aan te raken, maar uiteindelijk leggen ook zij zich neer bij hun beperking.
Uit: 12 Graden Noorderbreedte, gedichten over Bonaire (2011)
