dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Snelheid ging bij deze foto vóór kwaliteit. Nijlganzen, hoewel nog maar kort in Nederland, voelen de heersende mentaliteit goed aan: ze zijn luidruchtig en gaan en staan waar ze willen. Hoog in deze oude abeel bijvoorbeeld. Een nest valt nog niet te ontwaren, maar wie weet, ik verbaas me nergens meer over.
Niet alleen Naturalis, ook Museum Volkenkunde staat in mijn achtertuin, bij wijze van spreken dan. Daar trof ik een kleine maar bijzondere tentoonstelling van Aboriginalkunst, vol met Droomwezens en hun heilige landschappen van warme aardkleuren. In de Aboriginalcultuur begint alles met de Droom. In de Droom - een parallelle dimensie aan de meetbare tijd - maakten de Droomwezens hun Droomreizen en al doende schiepen zij de wereld. Droomwezens zijn moeilijk voor stellen, veranderlijk als ze zijn. Zo ook het meest voorkomende voorouderlijke Droomwezen, de Regenboogslang (foto 1).
Ook Naturalis is, in elk geval voor mij, natuur dichtbij. Waarbij wel aangetekend moet worden dat 'alle dieren dood zijn', zoals mijn vierjarige kleinzoon snedig opmerkte. Hij vond vooral de ramen (foto 2) mooi - daar zag hij bladeren in - en niet te vergeten de hoge hal zelf waarin aan één kant de zalen liggen opgestapeld. Bij het beklimmen van de open trappen - hetgeen met voorrang diende te geschieden - ontvouwde zich beneden een almaar indrukwekkender afgrond.
Na de onverwachte ontdekking van tongvarens op het tuinmuurtje op de hoek, vond ik nog meer tekenen van hoop, van alledaagse natuur die zich door vorst noch ijzel uit het veld heeft laten slaan en nu zelfs aan het bloeien is geslagen. Zoals het klein kruiskruid, een altijd wel ergens aanwezig composietje met bloemhoofdjes die alleen uit buisbloemen bestaan, in een boomspiegel op een paar meter afstand van de tongvarentjes.