dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
De overvloedige regen is ook aan de tuin in Pesse niet voorbij gegaan en zo heeft de herfst daar letterlijk toegeslagen: de trotse bloeiaren van het Pijpenstrootje liggen verslagen en gebogen over de nog groene pollen. Triest en mooi tegelijk.
Tussen de eilandjes van Pijpenstrootje is het gras van de tuin in Pesse kort, of nou gras, het is in feite een mengeling van gras, zegge, heide, mos, walstro en nog zo wat. Maar wel kort, want gemaaid. En het is arme grond, dus hard groeit het niet. Maar paddenstoelen doen dat wel, waardoor ze binnen de kortste keren boven alles uitsteken en dat levert in de herfst bij de laatste maaibeurt van het jaar een vast dilemma op. Vooral de Parelamaniet laat zich gelden en wel zodanig dat eromheen maaien eigenlijk geen optie is.
Het blijft een genoegen om ze te zien zwemmen, om ze met jaloersmakend gemak door het water te zien glijden en ze tussendoor in het water te zien 'staan'. Aaibare beesten, die zeehonden, dat wil zeggen: zo zien ze eruit. Maar je kunt er niet bij en de aai-ervaring zou wel eens kunnen tegenvallen. Niet ongevaarlijk bovendien, een zeehond aaien. Dat er nog steeds zeehonden worden opgevangen, zoals hier op Texel en ook in Pieterburen, is met het oog op die aaibaarheid niet zo verwonderlijk, terwijl aangespoelde zeesterren, krabben en kwallen zonder hartzeer aan hun lot worden overgelaten.
Een dodelijke steek heeft hij niet, de schorpioenvlieg, ondanks de schorpioenachtige krulstaart waar hij naar is genoemd. Hij ja, want vrouwtjes hebben die krulstaart niet; seksisme in het klein dus, waar nog bij komt dat mannetjes die schorpioenstaart gebruiken om het vrouwtje tijdens de paring vast te klemmen. Ja-ja, in het dierenrijk valt nog wel enig Me Too-werk te verrichten.