dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Deze mantelmeeuw is duidelijk in zijn element en straalt uit dat hij dat hier altijd zal zijn, in welk element dan ook. Herfst, winter of voorjaar, een rustig zonnetje, vliegende storm, striemende regen of ijzige kou: hij staat er doodgemoedereerd bij en tuurt wat voor zich uit.
In het voorjaar zijn het de witte 'kaarsen' die opvallen, oplichtend in het verse groen van de kortelings uitgevouwen bladeren. Daarmee biedt de paardenkastanje ver buiten het lichtjesseizoen een prachtig verlichte boom voor iedereen die het wil zien. Pas in het najaar wordt zichtbaar dat de stam en de onderste takken van deze boom, mits hij ongehinderd mag uitgroeien, de vorm van een grote houten kandelaar hebben. Dat geldt in ieder geval voor het tweetal dat in een klein Oegstgeester parkje staat. Vooral rond kerst straalt bij hen het verlangen naar kaarsjes ervan af.
Bacteriën en schimmels wekken doorgaans weinig warme gevoelens bij ons op, evenmin als wormen, pissebedden en alle andere organismen die zich met afbraak bezighouden. En toch is die afbraak in feite het begin van nieuw leven, van nieuwe kansen, nieuwe cycli. Er is sprake van 'creatieve destructie', dat klinkt al beter. En wat ook helpt is dat sommige schimmels laten zich in het najaar kennen als paddenstoelen die, anders dan hun onzichtbaar werkende schimmeldraden, in allerlei kleuren en vormen tevoorschijn komen.
Het zijn niet de eerste plantaardige vleugels van het jaar, dat waren de mini-vleugels van de berkenvruchtjes en de iependubbeltjes, maar wel de meest overtuigende. De esdoorn is terecht bekend om zijn gevleugelde vruchtjes die - altijd in tweetallen - als helikopters klaar hangen om weg te vliegen. De vruchtjes van de es (foto 2) doen daar niet veel voor onder, maar hangen elk aan een eigen steeltje. Wel hangen al die enkele 'wieken' in flinke bossen bij elkaar.