dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Voor sommige elzen komt de herfst te laat. Het elzenhaantje heeft de bladeren al zo goed als 'leeg' gegeten en dan valt er weinig meer te verkleuren, te drogen en af te vallen. Skeletten, niet veel meer. Het is een mooi blauwzwart-metallic kevertje, dat wel, al zullen de elzen daar weinig oog voor hebben.
Het kruipt onder de struiken vandaan over het pad, met dunne uitlopers en kleine, drietallige blaadjes. Aardbeiblaadjes. De moederplanten naast het pad staan goedkeurend toe te kijken, hun kleine, intens rode aardbeien gloeien van trots. Aardbeien? Nee, toch niet, niet de echte, want de weinige bloemen die nog resteren zijn geel. Inderdaad, zoals die van de ganzerik. En dat kan kloppen, want dit opvallende plantje - heel toepasselijk schijnaardbei genaamd - is een Potentilla-soort.
Elke zaterdag schrijft Ionica Smeets in de Volkskrant over een getal dat ze heeft 'gezien'. Ik zag ook een getal, een heleboel getallen zelfs. Getallen die soms zo belangrijk of opvallend zijn dat ze in namen terugkomen. Die van planten, want daar heb ik het dus over. Het begint er natuurlijk al mee dat het hele rijk der zaadplanten is onderverdeeld in eenzaadlobbigen en tweezaadlobbigen. Verder mogen bloemen (Driedistel), vruchten (Eenbes), stengels (Duizendknoop) en bladeren zich verheugen in een vermelding.
Het zijn exotische verschijningen, de bekendste dagvlinders van Nederland. De Dagpauwoog, Atalanta en Kleine vos zijn weliswaar kleiner dan de tropische vlinders die tegenwoordig de vele vlindertuinen bevolken, maar niet minder kleurrijk. Je zou dus verwachten dat ze ook hun jeugd in kleurrijke omstandigheden hebben doorgebracht. Maar nee. Alledrie groeiden ze op met de allesbehalve exotische, maar gastvrije brandnetel, hun zogenoemde waardplant.