dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Tijdens het onverwachte weekje voorjaar kwam er plotseling van alles tevoorschijn: kleurige vlinders, bijzondere bijtjes en ander gevlieg. Maar die waren even snel weer verdwenen toen het weer omsloeg. Zo niet de kauwen, die zijn er altijd. Weer of geen weer, op hun gezelschap kun je vertrouwen.
Van boven kleurt alleen de treurwilg, lichtgeel door kale takken
maar hier beneden heeft de daslook zijn groene punten uitgerold
tot vochtig blad dat eilanden vormt in de bladerzee, oud bruin
bestrooid met jonge anemonen die bescheiden staan te wachten
kop omlaag, om straks ongegeneerd te stralen in de middagzon;
het speenkruid hangt zijn dichte bloemen aan dunne stelen boven
het spiegelwater en wacht, terwijl het fluitenkruid met kracht
tot grote hoogte wordt gedreven.
Terwijl onze eigen, wilde kardinaalsmuts hier een tamelijk onzichtbaar leven leidt - behalve in de herfst, als zijn blaadjes vallen en de roze kardinaalsmutsen zichtbaar worden - is zijn verwant uit Oost-Azië in parken en tuinen aan een opvallende opmars bezig. Dat opvallen is niet alleen het gevolg van zijn toenemende aanwezigheid, maar komt ook door de glimmende bladeren die in de winter blijven zitten en bovendien meerkleurig zijn (foto 1). Het is een mutatie die kwekers hebben opgepikt.
De vuurwerkresten lagen nog op straat, het was een prille dag in januari. Bij de ingang van het park werd ik begroet met het wuiven van bloeiende katjes. Elzenkatjes. Wat? Ja. Want de boom was te groot en de katjes te grauw voor een hazelaar. Maar ja, een els die begin januari al bloeit? En niet zo'n beetje ook? Eind januari dat kan, maar niet al bij de jaarwisseling, die gekkigheid is voorbehouden aan de hazelaar. Zeker, de klimaatverandering doet grenzen verschuiven, maar ook dan zijn er grenzen. Was het een genetische uitschieter misschien, een buitenbeentje?