dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Ergens in november is er altijd een moment dat je denkt: er zit eigenlijk nog best veel blad aan de bomen. Prompt stormt het dan een paar dagen en houdt alleen dit groepje geschubde inktzwammen, jonge koppen en smeltende oudjes, de herfst-eer hoog. Tot de onvermijdelijke nachtvorst de hele familie laat imploderen.
In november nam ik deel aan een schrijversfestival, waar mijn bijdrage - onder meer - bestond uit het geven van een workshop over Nederlandse poëzie door de jaren heen. Bitterzoet had ik als titel gekozen, omdat dat niet alleen een intrigerende plant is, maar ook een naam waarin een interessante, dichterlijke tegenstelling zit besloten én omdat het een bijzonder gedicht van Cees Nooteboom is. Met dat gedicht wilde ik afsluiten.
wordt zsm vervolgd
Het gevoel was er al weken: wintertijd. Dat grauwe, het vocht, de druppels aan al wat druppels dragen kan, die kleurloze zon, nevels die terug zijn van weggeweest. Het is een gevoel dat uit de aarde opwelt en in alles doordringt, ook binnen waar de verwarming er niet in slaagt om het buiten te houden. En dan, uiteindelijk, gaat de klok een uur achteruit. De pompoenen kondigden het moment al aan, de formele bevestiging van wat al overduidelijk was.
De titel van deze bestseller verwijst naar het lonkende perspectief van de wildernis, weg van de mensenmaatschappij. In Nederland is die wildernis slechts zeer beperkt voorhanden, maar je hebt hier ook helemaal geen wildernis nodig om crawdads - Amerikaanse rivierkreeften - tegen te komen, al zingen ze dan niet. Wat ze overigens nergens doen. Meestal zijn het niet meer dan restanten van Amerikaanse rivierkreeft die je tegenkomt: in het gras, op het trottoir of zoals hier op een boomstronk (foto 1), resten van het snacken door reigers, mantelmeeuwen en andere liefhebbers.