dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Zijn het wespen? Ja en nee. Het zijn naaste familieleden met een overeenkomstige leefwijze, maar ze zijn een stuk groter en een stuk minder algemeen. Bovendien kleuren hun kop en borst roodbruin in plaats van zwart. Europese hoornaars, dat zijn het.
Ze zijn er altijd en overal, brandnetels of kortweg netels, al is het maar in een klein hoekje, wachtend op hun kans. Mensen vinden ze doorgaans geen welkome verschijning, anders dan de vele vlinders die er hun eitjes aan toevertrouwen en de rupsen die er eten en verpoppen. Maar niet alleen daarom zouden we anders naar deze netels kunnen kijken.
Onverhoeds raasde er, middenin de zomer, een storm over het land en niet alle bomen - vol windvangend blad - hebben dat overleefd. Sommige gingen gestrekt in het park, andere langs of dwars over de straat. Na het luwen van de wind vulde de lucht zich met het gegrom van kettingzagen, de slachtoffers werden in hapklare brokken langs de weg gelegd, wachtend op vervoer, op een roemloze afreis zonder afscheid. Het zal wel iets over mij zeggen, dat gevoel.
Bij tuinplanten en snijbloemen zijn we er wel gewend dat daarvan allerlei kleurvarianten bestaan, dat wil zeggen: zijn ontwikkeld. Mensenwerk. Dat dergelijke kleurvarianten ook in de natuur voorkomen is minder bekend, niet in de laatste plaats omdat het een vrij zeldzaam verschijnsel is. En bijna altijd gaat het dan om witte varianten van normaliter roodachtige of gele bloemen. Zo trof ik ergens in het Groene Hart niet ver van Leiderdorp een gele lis met witte bloemen aan (foto 1), te midden van een overdaad aan gele exemplaren.