dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
De honingbijen genieten volop van de zomer en van de bijbehorende overdaad aan bloemen. De Phacelia verdient in dat kader een speciale vermelding, al was het maar omdat die blauwviolette bloeier uit Californïe in Nederland de naam 'bijenvoer' heeft gekregen.
Het zijn exotische verschijningen, de bekendste dagvlinders van Nederland. De Dagpauwoog, Atalanta en Kleine vos zijn weliswaar kleiner dan de tropische vlinders die tegenwoordig de vele vlindertuinen bevolken, maar niet minder kleurrijk. Je zou dus verwachten dat ze ook hun jeugd in kleurrijke omstandigheden hebben doorgebracht. Maar nee. Alledrie groeiden ze op met de allesbehalve exotische, maar gastvrije brandnetel, hun zogenoemde waardplant.
Onder de dikste eik in mijn Pesse-tuin ligt ieder najaar ook de dikste laag eikels, veel te veel om als wintervoorraad te verstoppen voor die ene eekhoorn die hier rondscharrelt. Dus blijft het merendeel liggen en meestal zorgt de tand des tijds ervoor dat er niet een heel eikenbos uit groeit. Maar soms loopt het anders, als het voorjaar lang en fris en vochtig is. Zoals dit jaar. Dan lopen veel van die eikels uit en ontstaat er in een mum een soort pop-up bos.
Ieder jaar maakt zij zich op en staat ze klaar om te worden opgehaald, de lentebruid. Ze weet dat het korter of langer kan duren, maar dat haar zomerkoning zeker komt. Ze is getooid in maagdelijk wit. In mei zijn het de krenten, vogelkersen en meidoorns die haar kleden en in juni nemen de lijsterbessen, gelderse rozen en vlieren die taak geruisloos over, De lentebruid wacht, het fluitenkruid vleit zich aan haar voeten; de witte bloesems zullen de zomer verleiden. Het is tijd.