Bekende schilderijen, vreemde muren

Het is voor schilderijen goed om ook eens aan een andere muur te hangen, niet in de laatste plaats voor mijn eigen schilderijen op Bonaire die een steeds groter deel van mijn eigen muren bedekken. Het past nog net. Of eigenlijk net niet, een paar moeten op de grond staan. Dus was ik blij met de uitnodiging van Patrice Rannou om een flink deel ervan - zoveel als zou passen - op te hangen in zijn Bistro de Paris. Er bleek plek voor alle 21 schilderijen die ik op een warme zondag - dan is het restaurant dicht - meenam. Het vergde een behoorlijke inspanning, een dikke drie uur en de hulp van Theo, Hélène en Doesjka, maar toen hingen ze. En geheel naar ieders tevredenheid.
De volgende dag kon er geopend worden, alle lokale en regionale kranten hadden er in de voorgaande week al over bericht, met dank aan Ludo. De nodige vrienden en familieleden waren opgetrommeld om de zaak luister bij te zetten en een feestelijk glas te heffen, of twee, nou ja. De doeken hangen er nog steeds mooi bij, dat vinden de bezoekers gelukkig ook. Zo mooi dat een aantal na dit uitstapje niet meer thuiskomt. Die zijn verkocht en zullen binnenkort aan een volgende, vreemde muur hangen.
En dat is goed, want kinderen moeten de deur uit, ooit. 
Bovendien: "we hebben de foto's nog", kijk maar in de galerij van deze site.