Blauwe zondagen

Een zeldzaam samenvallen dat zich elk seizoen maar een enkele keer voordoet: blauw, zon, een zondag, fluisterstil. Zachtvibrerend van belofte en loom van vervulling. De hardblauwe koepel rust met een zachte, lichtblauwe rand op de horizon. De essentie van het jaargetijde lijkt onder het dak van licht te zijn gevangen. Ik snijd door het hart van de polder, er wordt geploegd: stalen kevers - gele en groene - kruipen over het land van de Haarlemmermeer. Lage zon langs rechte voren, stoppelvelden wachten op hun beurt. Een slinkende plas in het onbewerkte land: hier verzamelen zich de meeuwen en de kraaien. Ze dalen, landen en vergaderen. Vliegen dan weer op om nieuwe zwartwitpatronen tegen het bewegingloze blauw te strooien. Een jonge buizerd zit op een hekpaal en ziet het aan.

Schuine daken weerkaatsen het zonlicht, de grote schuren ogen eerder vriendelijk dan groot en efficiënt. Zelfs de kassen in de verte, de hangars en expeditiecentra, staan er goedmoedig bij. Eenheid en harmonie vandaag. Met hun glanzende neuzen naar voren hebben vliegtuigen een rij langs de weg gevormd, als koeien langs een sloot, ontspannen genietend en kijkend naar wat er langskomt. Andere rijden bedaard over het viaduct in de richting van glazen gebouwen. De wakkerste verheft zich in de lucht, zijn gepoetste buik trots vooruit, op weg naar de zilveren vogel die - hoog boven alles - deze dag onderstreept.

Herfstkleuren ontbreken in dit wijde land, maar straks golft de avond geel en oranje over de geploegde velden. Ze zullen hem drinken en volmaakt gelukkig zijn.