In de overgang

Terug van Bonaire, terug naar Oegstgeest. Een abrupte overgang in klimaat- en tijdzône met de bijbehorende tijdelijk verscherpte waarneming. Die zich door de zon, die echt zijn best doet, niet voor de gek laat houden en vaststelt dat de dood is ingetreden. De overgang naar de winter. Bomen staan nog in blad, maar het leven is eruit. De wind rukt aan de berken, hoopvol, maar de uitgemergelde bladeren klampen nog aan hun takken. Het gras in de weilanden ligt er uitgeput bij, herfstbloeiers houden in tuinen nog slechts de schijn van leven op en gazons worden voor het laatst gemaaid: groei zal er niet meer zijn. Het maaisel mengt zich met het eerste gevallen blad.

Het is meer voelen dan zien. Op het oog lijkt alles er gewoon nog te zijn en toch is duidelijk dat er iets mist: toekomst, bezieling, energie, ongeduld, kortom: leven. Het verval is definitief binnengeslopen. Wat je ziet is verleden, zijn lege omhulsels, levende doden, zombie-bladeren. De overgang naar de winter. Die zal - anders dan bij onze beruchte eigen overgang in leeftijdsklasse en hormoonhuishouding - ooit weer worden gevolgd door een overgang naar lente en zomer, naar nieuw leven, nieuwe groei.

Maar nu even niet.