Leuk hoor, zoals ze met veel te grote takken in hun bek op weg zijn naar hun mierennest. Om dat nest nog groter te maken dan het al is, met plaats voor nog meer duizenden mieren rondom de immer onzichtbare koningin, de moeder van alle mieren. Leuk tótdat dat nest onder de vloer van je huis blijkt te zitten en al die duizenden mieren over muren, terras, raamkozijnen, plafonds en bedden lopen, terwijl er intussen waarschijnlijk evenveel bezig zijn om gaten in de vloerbalken te knagen, waarin eitjes kunnen uitkomen. Nog meer mieren: grote, rood-met-zwarte bosmieren.
Ik zou zeggen: zoek een bos en maak daar een fatsoenlijke mierenhoop! Naar verluidt nestelen Rode bosmieren nooit vlakbij, laat staan ín huis. Nou, behalve hier in Pesse dus. Al jaren bewoonden ze een houtstapel, luttele meters van mijn Drenthehuis. Dat was al een behoorlijk gemakzuchtige manier van wonen vergeleken met het geheel zelf opbouwen van een normale mierenhoop. Als Romeinse legioenen marcheerden ze door mijn geannexeerde tuin: geen plek of er liepen vertegenwoordigers van deze bezettingsmacht, tuinmeubilair en onbeschermde kuiten inbegrepen.
Vier weken geleden was ik het zat en bracht ik de hele houtstapel, met mieren en al, naar de verste hoek van de tuin. Een gedwongen verhuizing, nog net geen uitzetting. Toen ze meteen met poppen begonnen te slepen (foto 3), kreeg ik al het gevoel dat ze mijn goede bedoelingen niet op waarde wisten te schatten. En nu, drie weken later weet ik het zeker. Het nest bevindt zich niet in de verste hoek van de tuin, niet vlak naast het huis, maar ín huis: door ieder gaatje lopen ze in en uit (foto 2). Hun onstuitbare voortplantig blijkt nauwelijks vertraging te hebben opgelopen en nijvere werksters blijven gestaag voedsel en nestmateriaal aanvoeren (foto 1).
Er is een grens overschreden, nu zowel vriendelijke verzoeken als lichte drang en hevige pressie aan dovemiersoren gericht bleken. Tijd voor repressief optreden. Is het een beschermde soort? Nou, hier even niet. De plaatselijke plagenbestrijder, die dit nog niet had meegemaakt, heeft lokmiddel en gif aangebracht. De mieren moeten het zelf hun nest inslepen en - met hun goed bedoelde verzorging - de koningin naar de mierenhemel helpen.
Misschien voelt Hare Hoogheid het nét op tijd aankomen en vertrekt ze alsnog naar het bos waar ze thuishoort. Dat zou voor iedereen het beste zijn.
- « Vorige weblog Witte zwanen, Zwarte zwa... (29 mei 2014)
- Volgende weblog » Kamperfoelie (12 juni 2014)