Vervaarlijke vegetariërs

Je kunt ze bovenin de bomen zien zitten, als je goed kijkt. En in cactussen. Lui hangend in de takken met hun dikke lijf (foto 1). Ze houden van zonnen, de leguanen, maar komen ook op de bladeren en vooral bloemen af. Op andere momenten scharrelen ze op de grond en blijken ze - het kan even duren, want ze worden steeds minder schuw - hard te kunnen rennen, hoog op de poten. De groene leguaan. Volwassen nauwelijks groen meer, eerder zilvergrijs met een groene waas en een lange zebragestreepte staart, maar jong is hij gif-gifgroen (foto 2).
De zebrastrepen heeft hij al jong, maar de grote kop, de schubben, de keelzak en de vervaarlijke kam op de rug heeft hij dan nog niet. Op die leeftijd zou hij nog voor een hagedis versleten kunnen worden. Een volwassen leguaan daarentegen, tot twee meter lang van kop tot staart, is zichzelf ten voeten uit en absoluut nergens meer mee te verwarren (foto 3).

Ze zien er gevaarlijker uit dan ze zijn, deze plantenetende dino-looalikes. De jongen eten nog wel wat insecten, zulks met het oog op de groei, maar de volwassen leguaan vergrijpt zich zelden aan een mededier. Overigens is hij daar wél zeer goed voor geëquipeerd, met harde kaken en kleine scherpe tandjes. In het nauw gedreven weet hij die ook bijzonder effectief te gebruiken. Maar behalve de mens - waarvoor alle dieren nu eenmaal op hun hoede moeten zijn - heeft de leguaan op Bonaire geen natuurlijke vijanden.

De leguaan leeft in het gebied tussen het zuiden van de VS en het midden van Zuid-Amerika en komt dus ook van nature op de Caraïbische eilanden voor. Het zijn goede zwemmers, al is het heel wel mogelijk dat ze een lift van een boomstam hebben gekregen om er te komen. Ook in de rest van de wereld komen leguanen voor, maar dan als huisdier. Hier op Bonaire zou je het zolangzamerhand een tuindier kunnen noemen. Want ze 'doen' het goed en leven niet meer alleen in de wildernis, de mondi, maar ook in de directe omgeving van bebouwing. Dat er ondanks hun beschermde status nog steeds op ze gejaagd wordt, heeft kennelijk weinig invloed op hun aantal. Het vlees is populair, vooral voor in de soep, en ook de kogelronde eieren zonder eiwit zijn geliefd. Niet de exemplaren die al zijn gelegd in uitgegraven holen in zand, maar de eieren die uit geschoten zwangere vrouwtjes worden gehaald.

Er zijn er veel op het eiland, waarvan een heel stel in, rond en boven mijn tuin. Een bijzonder schouwspel is en blijft het, een genoegen. Maar met de kwistig gestrooide uitwerpselen (in de tuin, op de porch, tot op het dak toe!) en hun enorme eetlust, geen onverdeeld genoegen.

Tags: