Volle maan boven Bonaire

Op Bonaire kun je het naderen van de volle maan voelen. Sommigen staren als verlamd vanaf hun porch naar de maanverlichte bomen en hun zwarte schaduwen. Anderen worden juist onrustig en rijden met familie en de nodige voorraden naar de oostkust om daar de maan, precies bij het vallen van de avond, uit zee te zien opkomen. De echte liefhebbers trekken de kunuku in om gedichten voor te lezen, vertellen elkaar oude verhalen bij een verlaten landhuis. Of ze dwalen door een langzaam afkoelend maanlandschap van cactussen, stof en stenen, dat kan natuurlijk ook.

Het is zaterdag 23 januari: vanavond zal de maan op haar volst zijn en Dick weet het perfecte maanlandschap. Hij leidt een rijtje pickups en jeeps langs onverharde wegen met vervaarlijke kuilen richting Washikemba. Net op het moment dat de auto's halthouden aan de rand van een drooggevallen saliña, gaat de zon onder (foto 1) en verschijnt de maan aan de tegenovergestelde kant van de snel verduisterende hemel tussen de zuilcactussen (foto 2). Geiten zoeken een goed heenkomen in de kunuku waar nog een enkel lichtje brandt. Daarna rest alleen nog de maan die steeds feller oplicht in de vergrauwende lucht met zwarte silhouetten van Kadushi's (foto 3). Die werpen hun lange schaduwen onheilspellend over het pad. Vroeger floot je dan, niets aan de hand, nergens bang voor. Dat zwarte gedrocht daar? Een grillig gevormde rots. Dat gierende geluid, dat verre gebonk? Wind door droge takken, golven die beuken op de kust. Ongemerkt zijn we dichtbij zee gekomen, het zout stijft de wapperende haren. Die beweging daar? Die schimmen? Een vleermuis, ezels die bijna onzichtbaar door de nacht schuifelen.

Plotseling staan we weer bij de auto's en komen de stoeltjes en drankjes tevoorschijn. Boven ons voeren de sterren een ongelijke strijd met de maan, op aards niveau voert het bier een ongelijke strijd met onze dorst. Het magische moment is voorbij. Maar over vier weken is het weer volle maan.