De titel van deze bestseller verwijst naar het lonkende perspectief van de wildernis, weg van de mensenmaatschappij. In Nederland is die wildernis slechts zeer beperkt voorhanden, maar je hebt hier ook helemaal geen wildernis nodig om crawdads - Amerikaanse rivierkreeften - tegen te komen, al zingen ze dan niet. Wat ze overigens nergens doen. Meestal zijn het niet meer dan restanten van Amerikaanse rivierkreeft die je tegenkomt: in het gras, op het trottoir of zoals hier op een boomstronk (foto 1), resten van het snacken door reigers, mantelmeeuwen en andere liefhebbers. Want sinds kort zijn die er, liefhebbers. En gelukkig maar, want eerder ontbraken die en kon de Amerikaanse rivierkreeft - sinds 1984 gevestigd in Nederland, in het westen vooral - zich helemáál ongestoord vermeerderen en verspreiden. Rivieren hebben ze daar niet voor nodig: ook kanalen, sloten en waterpartijen - zoals die in het Oegstgeester parkje waar ik dagelijks kom - blijken prima geschikt. Daar ploegen ze door de bodem, knippen ze waterplanten los en graven ze in de oevers als onaangepaste vandalen. Onzichtbaar, totdat ondernemende watervogels ze oppikken en ergens op de kant naar binnen werken. Of tot zij uit zichzelf de kant op kruipen (foto 2) om nieuwe, ongerepte wateren te vinden waar ze hun aanwezigheid kunnen doen gelden.
En de Europese rivierkreeft? Die was bij de komst van de Amerikaanse al sterk achteruit gegaan en inmiddels is hij vrijwel geheel verdrongen. Zulks niet in de laatste plaats door de kreeftenpest, een ziekte die veroorzaakt wordt door een schimmel die zijn Amerikaanse neef naar Europa meebracht.
