Weblog van de (on)gewone natuur

De zaadjes van de Ambrosia zitten als onbedoelde bij-oogst in zaaigraan voor de landbouw en worden zo al even onbedoeld geholpen in hun verspreiding. De eerste waarneming dateert al van 1875, waarna de Ambrosia zich uitbreidde.

Zelfs in de meest bescheiden campagne mag een bericht op deze site niet ontbreken: dat er een nieuw boek is, een roman, fictie die leest als waargebeurd. Een boek dat de titel 'Wegens omstandigheden' heeft gekregen. Waar dat op slaat?

Hij groeit op muren, de naam zegt het al. Liefst op oude muren met zacht cement en in elk geval met spleten en gaten. In mijn geboorteplaats had ik hem vast op de grachtenmuren kunnen zien groeien, als ik er op gelet zou hebben.

Als je geveld bent door een mysterieuze bacterie en die mooie laatste februaridagen gaan als verre schimmen aan je voorbij, wat dan? Dan ben je dus aangewezen op de beelden in je hoofd, in mijn geval beelden van Bonaire die altijd wel wat warmte over hebben voor de behoeftigen.

In het voorjaar zijn het de witte 'kaarsen' die opvallen, oplichtend in het verse groen van de kortelings uitgevouwen bladeren. Daarmee biedt de paardenkastanje ver buiten het lichtjesseizoen een prachtig verlichte boom voor iedereen die het wil zien.

Het zijn niet de eerste plantaardige vleugels van het jaar, dat waren de mini-vleugels van de berkenvruchtjes en de iependubbeltjes, maar wel de meest overtuigende. De esdoorn is terecht bekend om zijn gevleugelde vruchtjes die - altijd in tweetallen - als helikopters klaar hangen om weg te vliegen.

Elke zaterdag schrijft Ionica Smeets in de Volkskrant over een getal dat ze heeft 'gezien'. Ik zag ook een getal, een heleboel getallen zelfs. Getallen die soms zo belangrijk of opvallend zijn dat ze in namen terugkomen. Die van planten, want daar heb ik het dus over.

Onder de dikste eik in mijn Pesse-tuin ligt ieder najaar ook de dikste laag eikels, veel te veel om als wintervoorraad te verstoppen voor die ene eekhoorn die hier rondscharrelt. Dus blijft het merendeel liggen en meestal zorgt de tand des tijds ervoor dat er niet een heel eikenbos uit groeit.

Ik zag ze voor het eerst in Drenthe, 2013 was het, en ze stonden in de berm langs een maïsakker (foto 1): geelgroen, geel bijna, en dus niet te missen. Niet meteen thuis te brengen ook. Ja, een schermbloem, dat was wel duidelijk, maar niet één die ik kende of die zelfs maar leek op eentje die ik kende.

Plotseling zijn ze er. Niet zomaar overal, maar specifiek op de Camelia in de voortuin. Eerst zag ik er één en dacht nog: ach gut, een lieveheersbeestje. Maar meteen ontdekte ik ze overal op de glanzende bladeren en zwellende bloemknoppen.

Wandelen in de buurt, dat kan gewoon nog: dwalen door de lanen waar de kerstsfeer is blijven hangen en mensen binnen de warmte koesteren, aan het gezicht onttrokken door keurig onderhouden hagen. Ik moet denken aan dat kerstliedje met 'in de mensen een welbehagen'.

Ondanks het gemiddeld genomen nogal droevige weer - om het over corona helemaal maar niet te hebben - is er sprake van een tweede golf: het opnieuw bloeien van planten en struiken die dat in het voorjaar of de zomer ook al deden.