dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Waar ik vandaan kom, heette elke sloot of gracht 'de plomp'. Even opgezocht. Dat blijkt een oud-Nederlands woord voor stil water te zijn, waarschijnlijk ooit gevormd vanwege het geluid dat een steen of ander voorwerp naar keuze maakt als dat erin valt. Probeer het weer eens, als het lang geleden is.
Veel mensen kunnen niet wachten tot de bloemknoppen opengaan. Dat is begrijpelijk, maar ook jammer. Want die knoppen zijn zeker zo mooi als de bloemen die ze in zich dragen en zodra die bloemen tevoorschijn komen, scheurt de kwetsbare schoonheid van de knoppen onvermijdelijk aan stukken.
De buren hebben bamboe in hun tuin. En zij hebben het op hun beurt van de buren daar schuin achter, die het opdringerige gewas zelf inmiddels met wortel en tak - vooral wortel - hebben verwijderd.
Met Pasen in aantocht en een boosaardig virus dat door het land sluipt, moest ik aan kruisbloemen denken. Maar vooral ook vanwege het feit dat er op dit moment een aantal vroeg en prominent staan te bloeien.
Zoals de boerenjasmijn sluipenderwijs uit de tuinen verdwijnt, breidt de Camelia zich in diezelfde tuinen uit.
Het is een zeldzame verschijning op Bonaire, de taki-boom, Palu di taki in het Papiaments. En zulke oude exemplaren met een stamdiameter van misschien wel een meter (foto 1) zijn nog zeldzamer.
Er zijn bessen in de zomer, bessen in de herfst en ook nog bessen in de winter: midwinterbessen. Een soort noodvoorraad voor overwinterende vogels die echt niks anders meer kunnen vinden.
Als het regent ben je meestal niet zo gespitst op andere natuurverschijnselen en er letterlijk bij stilstaan is al helemaal geen goed idee.
Het klinkt wel mooi, herboren worden, maar dat kan niet zonder te sterven, op zijn minste een beetje. Alles heeft zijn prijs. Bij mensen gebeurt zoiets niet, hooguit menen sommigen spiritueel herboren te zijn. Voor het overige worden we gelijkmatig volwassen en vervolgens ouder en ouder tot we sterven.
De liaanachtige stengels en de bladeren zijn al afgestorven, maar de rode bessen hangen nog als nieuw te glimmen. Het zijn restanten van de heggenrank.
In augustus is het altijd bramentijd, maar dit jaar levert de uitzonderlijke zomer een uitzonderlijke oogst op. Ook bij de gewone wilde braam, die - net als de rolklaver - allesbehalve gewoon is. En 'de' wilde braam bestaat eigenlijk niet, want er zijn honderden soorten.
Het is de tijd, hoogzomer, bermen vol schermen. Schermen van bloeiend duizendblad ook, wat niet eens een schermbloem is. Als je de bloempjes van dichtbij bekijkt is te zien dat het kleine composietenbloemetjes zijn. Die duizend blaadjes dan? Helaas.
Geen film met rozenblaadjes in Suburbia, maar echte natuur in Oregon. De uitgestrektheid en de verscheidenheid in deze staat aan de noordelijke oostkust van Amerika blijven indruk maken, de bergen en de meren, de bossen en de rivieren. Bij deze een paar illustraties met oorspronkelijke bewoners van deze streek.
Een onbekend park in een onbekende wijk van New York, South Manhattan. Maar daarom is dit Morningside Park niet minder charmant, met zijn steile rotsen en zijn vele, kleurige gebruikers. En niet te vergeten de levendige vijvers waarin roodwangschildpadden massaal zwemmen, duiken en zonnebaden.
's Winters ziet het er ernstig uit, fataal zelfs, zo'n ontwortelde eik in het Dwingelderveld. Je kunt je bijna niet voorstellen dat zoiets valt te overleven en meestal is dat ook niet het geval.
Het gaat zo vanzelfsprekend dat bijna gewoon lijkt: hoe de nieuwe bladeren van bomen en struiken uit hun knoppen kruipen om zich als bleekgroene vlinders uit te vouwen. Zich voorzichtig strekkend zonder te vertragen, doelbewust.
De ligging van het oude Nijmegen aan de Waal is op zichzelf al bijzonder, maar dat je meteen voorbij restanten van de vestingwerken een natuurgebied kunt inlopen is helemaal bijzonder.
Het is voor schilderijen goed om ook eens aan een andere muur te hangen, niet in de laatste plaats voor mijn eigen schilderijen op Bonaire die een steeds groter deel van mijn eigen muren bedekken. Het past nog net. Of eigenlijk net niet, een paar moeten op de grond staan.
Je zou denken dat van alles wat groeit op en rond de Dwingelose hei, de hulst het minst heeft te duchten van hongerige tanden en tongen, van de heideschapen dus die er in grote aantallen rondlopen en - vooral aan het eind van de winter - op zoek zijn naar iets eetbaars. Wat dan ook.
Er is meer te zien dan in één weblog past. Veel meer. De paarse orchidee bijvoorbeeld (foto 1), die ook zonder dat hij bloeit de moeite van het bekijken waard is.
Vanaf de weg langs Sabadeco omhoog tot waar de villa's in hun opmars worden gestuit door de stugge begroeiing. Daar te voet verder, verder omhoog, verder de halfhoge begroeiing in, terwijl blauwgeverfde stenen ons eraan herinneren dat we over een ATB-pad lopen.
Het IJmeer, kuifeenden, zwanen, ijskoude wind, kale bomen, soms nog vol oude vruchten zoals de essen. Allemaal zoals het hoort in deze tijd van het jaar. Nou ja, behalve dan die wilg aan de voet van de dijk. Natuurlijk hoort hij daar wel te staan, maar dan toch niet met al die - eh - dingetjes aan zijn takken.
Op een vroege ochtend, het begon net een klein beetje licht te worden, zag ik ze voor het eerst. Ze groepten bij elkaar in een uithoek van de grote vrijver in het parkje waar ik mijn ochtendloopje doe: veel meer eenden dan anders. Andere eenden dan anders. Toch?
Dit is de tijd van het jaar dat ik graag naar eiken kijk, dat wil zeggen: nog liever dan anders en met nog meer bewondering ook. Want ik kijk nu eenmaal graag naar eiken en altijd bewonderend. Zo stoer, zo hoog, zo breed en zo dik, zo oud en grimpeld, zo gekronkeld en nu met zoveel blad nog.
Het begon met een paar bloemen, al voor ik naar Bonaire vertrok. En nu, bijna vier weken later bloeit hij nog steeds en heeft het merendeel van de knoppen zijn bloeikruit verschoten.
