Weblog van de (on)gewone natuur

De meeste bessen hingen in de zomer al te lonken en de meeste hebben de zomer ook niet overleefd, de sappigste, met inbegrip van samengestelde varianten als frambozen en bramen. In het najaar en zeker als het eind november is geworden, hangt alleen de stevigste kost nog aan de - vaak al kale - takken.

Er staat een kenepaboom in de tuin. Op Bonaire, want de kenepa hoort thuis in de Amerikaanse tropen. Het is een geliefde boom die voor Antilliaanse begrippen aardig hoog wordt (foto 3), zij het geen 25 meter zoals elders, en die met zijn dichte bladerkroon veel schaduw geeft.

Als de nacht valt over Central Park, blijft het er vol leven, maar met andere mensen dan overdag en het zijn ook andere dieren die zich dan laten zien in het gedempte schijnsel van lantaarns en de lichtjes van de omringende stad.

Half augustus, de tijd van het jaar dat de heide bloeit en dus een goed moment om een nieuw heide-schilderij op te zetten: Dwingelderveld 4. Maar vooral om eerst maar eens - het kan immers even duren voor dat klaar is - de nummers 1, 2 en 3 gezamenlijk in het zomerzonnetje te zetten.

Nee, geen plaatjes met zwembroeken of picknickkleden, maar van stukjes natuur die in Nederland zeldzaam zijn en waar je op vakantie in Frankrijk gewoon tegenaan loopt. De blauwzwarte houtbij kwam eerder al voorbij, veel opdringeriger dan de stilletjes op een blad uitrustende beekjuffer (foto 1).

Het is 'maar' een schilderij, olieverf op paneel. Niettemin zijn de vele bloemen haarscherp, evenals de overdaad aan zittende, kruipende en vliegende beestjes; je kunt het zoemen bijna horen, de bloemen ruiken. Het is een vrij groot schilderij, daarom zijn detailfoto's nodig om er een goede indruk van te krijgen.

In Museum Voorlinden is het, een grote zaal, strak en wit. Ingegoten vissen van Damien Hirst eisen de aandacht. En een stuk asfaltweg van Zhanna Kadyrova. In een hoekje ontwaar ik een paardenbloem die schijnbaar onder de plint door is komen groeien, tot nog toe aan de aandacht van de suppoosten ontsnapt.

Alle knoppen zijn mooi of op zijn minst bijzonder, al was het maar omdat ze de winter hebben overleefd en hun potentieel veilig bij de meet van het voorjaar hebben afgeleverd. Trots en klaar om hun entree te maken, hun belofte in te lossen met nieuwe bladeren of bloemen of allebei.

Ver buiten het bereik van narcissen, krokussen en andere geïmporteerde overdaad - in de bossen en op de velden van Drenthe - zijn de kleuren anders, de kleuren van maart.

Gestrand zien ze er niet erg gevaarlijk uit, deze Portugese oorlogsschepen. Hun beruchte giftige tentakels zijn ze grotendeels kwijt en hun zeilblaas ligt doelloos tussen het zeewier. Toch is het verontrustend dat ze hier liggen, aan het kleine strandje van Lagoen, een baai aan de ruwe oostkust van Bonaire.

Er is weinig grof aan de Grove den, een boom die lijdt onder zijn naam. Ja, zijn naalden zijn langer dan die van een spar, maar mooi lang, sierlijk lang. Twee-aan-twee bovendien, nog speels ook.

Nu de koeien op stal staan zullen we het moeten doen met afbeeldingen uit betere tijden. Je kunt natuurlijk genoegen nemen met de karikaturen op melkpakken en andere zuivelproducten, maar het is een stuk interessanter om eens even de koe in de kunst te omarmen.