Weblog van de (on)gewone natuur

Het najaar is een niet te missen schouwspel van kleuren, verkleuren en vallen, van afsterven, verstoppen en vertrekken. Waar je ook kijkt, overal is wel iets dat daaraan herinnert. Overal, behalve op het strand.

Als je deze sporen 's morgens vroeg op een Bonaireaans strandje ziet (foto 1), weet je dat je te laat bent. Want dan zijn er die nacht - waarschijnlijk in de avond al - jonge zeeschildpadjes uit hun nest gekomen en naar zee gekropen.

Er glinstert iets op de bladeren, de gehavende bladeren van de els die zich - zo goed en kwaad als ze dat nog kunnen - warmen in de nazomerzon. Dichtbij blijken het kevertjes te zijn, pikzwart en tegelijk blauw glanzend; hun rugschilden weerkaatsen de zon.

Iedereen weet dat rozen en andere kweekplanten vele kleuren kunnen hebben. In het wild is dat minder gewoon, maar het komt voor, vooral bij roze of paars bloeiende soorten. Zo is de witte variant van de purperren Digitalis vrij bekend, evenals de witte variant van de roze Reigersbek.

Tot 1500 meter hoogte, en eigenlijk nog wel hoger, zijn de Alpenbloemen nog verrassend Nederlands: Rode en Witte klaver, Ooievaarsbekken, Duizendblad, Duifkruid, Blaassilene, Brunel, Ogentroost, Orchis en Centaurie. Om maar eens een greep in de bloemenzee te doen.

Het is verbazingwekkend hoe snel je, na het verlaten van Manhattan via de overvolle George Washington Bridge, alleen nog maar bos ziet: een randenloos, over de heuvels uitgerold boomtapijt zover het oog reikt. Al snel is ook het eerste wild te zien, dood langs de weg, herten.

Alsof een reuzenlama zijn klodder tegen een boomstam heeft gespuugd, zo ziet hij eruit: de Zilveren boompuist. Klinkt trouwens ook al niet lekker. Jonge exemplaren bewegen bovendien als een grote slak zonder huisje, zonder vorm. Barbapapa's ter grootte van een kippenei, reuzenamoebes, buitenaards leven.

Het Speenkruid viert hoogtij, kleurt bermen, slootkanten en bosbodems met het diepe groen van zijn hartvormige blaadjes en het heldere geel van stervormige, stralende bloemetjes. Dat wil zeggen: als de zon schijnt, want bij somber weer is ook het Speenkruid somber en blijven de bloemen gesloten.

De eerste is nog een verrassing, maar al gauw wordt het gewoon dat na het vallen van de avond de vogels bij de vogelvoerbak worden afgelost door vleermuizen die daar - na een scheervlucht over nietsvermoedende hoofden op de nog warme porch - voor flitsbezoekjes neerstrijken om weer snel de nacht in te fladderen.

Op Bonaire kun je het naderen van de volle maan voelen. Sommigen staren als verlamd vanaf hun porch naar de maanverlichte bomen en hun zwarte schaduwen.

Bij deze jaarwisseling is het in de natuur een drukte van belang: de volhouders hebben het langer vol gehouden dan anders en het nieuwe leven is eerder tevoorschijn gekomen.

Appeltjes van oranje staan tegenwoordig voor een koninklijke prijs. Oranje met een hoofdletter dus. Al veel langer is het een - vooral in de winter populaire - kamerplant met oranjerode bessen die van afstand kunnen doorgaan voor kleine sinaasappeltjes, maar in werkelijkheid verwant zijn aan de tomaat.