Weblog van de (on)gewone natuur

Bij kale bomen is het extra goed te zien: hun typerende schorspatroon, de knoesten en wonderbaarlijk geheelde wonden. Maar soms vertonen ze een even scherpe als onverklaarbare overgang, ergens halverwege de stam, alsof daar twee verschillende bomen aan elkaar geplakt zijn.

De winter heeft vele nadelen, met zijn winderige waterkou onbetwist op nummer één. Dat én al het andere tussen vriezen en dooien, de smakeloze ingediënten van het on-weer dat voor winter moet doorgaan.

Er wordt geklaagd over de regen, te vaak en te veel regen. In Nederland en in heel Europa, sinds het water in grote hoeveelheden van bergen stroomt, nietsvermoedende dalen teistert en zich niet aan voorgeschreven rivierbeddingen wenst te houden. Zo niet op Bonaire. Hier is het droog, extreem droog.

Je zal maar Jeneverbes heten: met onschuldige besjes aan onschuldige struiken, in serene groepen bijeen op de grote stille heide en dan tóch vereenzelvigd worden met drank en volkse taferelen. Hoezo dat?

Hij verschijnt even plotseling als ongevraagd aan de voet van de jonge bomen in mijn rustige straatje, niemand minder dan de Zwarte nachtschade. Niks stiekem in een hoekje of als een dief in de nacht, maar pontificaal aan de stoeprand. Als de bessen iets groter waren, zouden die brutaal naar elke fietser knipogen.

Als je hem eens tegen het lijf loopt, wat door zijn schemerige bestaan en bijbehorende kleur weinig voorkomt, zit hij stil of loopt traag trekkepotend voorbij. Geen nerveus gespring zoals bij kikkers. Niet bang zo lijkt het, de Pad. En alle tijd. Nu wel.

Toen onze voorouders de planten hun namen gaven, lieten ze zich nadrukkelijk insprireren door het dierenrijk, zodat de Tijgerlelies, Havikskruiden en Vlinderbloemen niet van de lucht zijn.

Planten bedenken van alles om hun nageslacht voortvarend de wijde wereld in te sturen: haakjes, vleugeltjes, parachuutjes, pluisjes, zwembandjes, zoete snoepjes, de sappigste verpakkingen en ga zo maar door.

Het smalle blad is dat van een Wilg, maar er zijn geen katjes, geen takken, geen stammen of knoestige knotten. Wel lange aren vol purperen bloemen en slanke, kaarsrechte stengels. Wilgenroosjes zijn het, stoere berm-en-bosrandbewoners die daar vaak het stokje van het Vingerhoedskruid overnemen.

Het oranje van sinaasappelen gloeit op in lage, diepgroene bomen langs een stoffige weg. Nog meer dan anders vanwege het WK-voetbal. De zachtgele grapefruits hangen teruggetrokken tussen het blad, onnodig bescheiden, terwijl de citroenen brutaal-geel knipogen in de felle zon.

Langzaam verkleurt het graan van groen naar zomergeel, zacht wuift het in de wind; kleine golfjes rollen over het oppervlak van dicht opeenstaande aren. Grote vlakken, strakke lijnen, egale kleuren. Zelfs het weinige onkruid neemt de kleur van stengels in het gelid aan. Voer voor stilisten.