dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Achter in de tuin, losjes tegen de schutting geleund, staat een oude roos die prachtige roze-rode boeketten produceert. Elk jaar weer. De grote, gevulde bloemen groeien op respectabele hoogte, soms zo hoog dat ze afsteken tegen de blauwe lucht. Maar dit jaar gebeurde er iets vreemds.
Venus, helder stralend trotseert zij het aangloeiende licht van de opkomende zon, de onbetwiste Morgenster die op andere momenten echter net zo makkelijk de Avondster is en in die hoedanigheid als eerste door het dovende licht van de ondergaande zon breekt om de nacht aan te kondigen.
Dichtbegroeide toppen, zwaar beboomde hellingen en ternauwernood opengehouden dalen: de Vogezen zijn bedekt met een machtig golvend bos. Tussen het donker onder de Sparren op de toppen en het licht onder de Berken en Robinia's in het dal hangt de groene schemering onder de Beuken op de hellingen.
Zijn voorname verschijning is niet te missen, het statige schrijden, dat stijf in de houding staan. De vraag dringt zich op of hij soms Blauwe reiger heet vanwege zijn blauwe bloed, want ja, zijn grijze verenpak - hoe stemmig en gekleed dat ook is - kan het niet zijn. Hij is in ieder geval zeer aanwezig.
Ze hoeven niet rood, paars of extra groot te zijn: een gewone Paardenbloem is ongewoon genoeg. Niet omdat hij zeldzaam is, want vanaf eind april kleurt hij de weilanden met dikke penseelstreken, met fijne stippen soms of met een bijna dekkende laag oogverblindend goudgeel.
Er zijn vele Pinksterbloemen, maar er is er maar een die echt zo heet. Een lastige opgave, Pinksterbloem te zijn, te pieken op het juiste moment. Want het voorjaar is soms te vroeg en dan weer te laat en ook Pinksteren zelf houdt er voor eenvoudige bloemen een onnavolgbare datumplanning op na.
De lucht is fris en zuurstofrijk, de zon mild, hardnekkige winterhoestjes verdwijnen als sneeuw voor de zon. Zonder hulp van het volop bloeiende Longkruid waarvan men ooit dacht dat het allerhande longkwalen genas.
Tijdenlang stond hij er onveranderlijk bij, moedig de maandenlange droogte trotserend. Maar van de ene dag op de andere begon hij luid te zoemen, de grote Shimaruku-struik achter het huis. Gealarmeerd ging ik kijken en zag oudroze bloemen, bloemetjes eigenlijk. Heel veel.
In Nederland zitten ze op Jacobskruiskruid, altijd, de geel-met-zwarte zebrarupsen. En altijd met veel. Het is de opvallende voorbode van het bescheiden rood-zwarte Sint-Jansvlindertje.
Behalve met fijnzinnige en felgekleurde bloemen is India ook gevuld met dieren, dieren van vlees en bloed én in de vorm van beelden en reliëfs. Vele zijn heilig of semi-heilig vanwege hun rol in de oude Hindoe-verhalen. Na de sjokkende, afval etende 'moeder der schepselen', de koe, is de aap de opvallendste.
Na het voortrekken van klein maar fijn in Best Exotic India #1, de bescheiden schoonheid tussen de stenen en langs de weg, is de categorie opvallend en kleurrijk nu niet meer te houden: bomen met grote roze of tuilen gele bloemen dringen aan, struiken met hardblauwe, doorschijnende bloemen eisen de aandacht
Na de film The Best Exotic Marigold Hotel kan iedereen zich een voorstelling maken van de Indiase rijkdom aan kleur en sierlijkheid. En als je dan daadwerkelijk in India bent en ook nog eens in het Marigold Hotel, Hyderabad logeert....
Ze zijn gewoon te leuk, te aandoenlijk, om ze niet nog eens in het lage winterzonnetje te zetten, de onverstoorbare ijsbloemen.
IJsbloemen op de ruiten zijn zeldzaam deze winter, maar er zijn genoeg echte bloemen die de winter trotseren, zelfs als het geïmporteerde bloeigeweld van Sierkersen en Toverhazelaaars buiten beschouwing worden gelaten.
Bij kale bomen is het extra goed te zien: hun typerende schorspatroon, de knoesten en wonderbaarlijk geheelde wonden. Maar soms vertonen ze een even scherpe als onverklaarbare overgang, ergens halverwege de stam, alsof daar twee verschillende bomen aan elkaar geplakt zijn.
Als de meeste bomen kaal zijn en in zichzelf gekeerd staan te overleven, trekken naaldbomen de aandacht. Ze zijn immers nog groen, altijd groen, een teken van hoop in het holst van de winter. Behalve de Lariks dan, die zijn naalden liet vallen.
De winter heeft vele nadelen, met zijn winderige waterkou onbetwist op nummer één. Dat én al het andere tussen vriezen en dooien, de smakeloze ingediënten van het on-weer dat voor winter moet doorgaan.
In de tijd dat het op Bonaire gortdroog is en alle bomen en struiken ontbladerd staan te overleven, hopelijk, springt er één boom uit die ondanks alles gesierd is met een ronde kroon vol donkergoen blad: de Pokhoutboom.
Er wordt geklaagd over de regen, te vaak en te veel regen. In Nederland en in heel Europa, sinds het water in grote hoeveelheden van bergen stroomt, nietsvermoedende dalen teistert en zich niet aan voorgeschreven rivierbeddingen wenst te houden. Zo niet op Bonaire. Hier is het droog, extreem droog.
Terwijl buiten een herfststorm de laatste restjes leven van de bomen rukt, zweven binnen in de eeuwigdurende zomer op hun gemak kleine vliegjes rond.
Je zal maar Jeneverbes heten: met onschuldige besjes aan onschuldige struiken, in serene groepen bijeen op de grote stille heide en dan tóch vereenzelvigd worden met drank en volkse taferelen. Hoezo dat?
Zoals de maan ondanks zijn wekelijkse nieuwe gestalten maar ééns per maand Nieuwe Maan is, zal ook deze site vanaf nu, ondanks nieuwe publicaties in de tussentijd, nog maar eens per maand een Nieuws-update versturen. En wel op de eerste van de maand, om 22.00 uur.
Hij verschijnt even plotseling als ongevraagd aan de voet van de jonge bomen in mijn rustige straatje, niemand minder dan de Zwarte nachtschade. Niks stiekem in een hoekje of als een dief in de nacht, maar pontificaal aan de stoeprand. Als de bessen iets groter waren, zouden die brutaal naar elke fietser knipogen.
Ook in de boomloze vallei van Klamath Falls kun je ze goed ruiken: de bosbranden die her en der oplaaien in de uitgestrekte naaldbossen van zuidelijk Oregon. Het is gortdroog, de zon brandt vanuit een onbewolkte hemel.
Als je hem eens tegen het lijf loopt, wat door zijn schemerige bestaan en bijbehorende kleur weinig voorkomt, zit hij stil of loopt traag trekkepotend voorbij. Geen nerveus gespring zoals bij kikkers. Niet bang zo lijkt het, de Pad. En alle tijd. Nu wel.
