Weblog van de (on)gewone natuur

Het verste noordwesten van Bonaire, verder kan niet. Over de stoffige, halfbegaanbare wegen van het Nationale Park kun je alleen nog terug. Maar de baai is idyllisch blauw voor iedereen die er een dagtocht voor over heeft. En kampeerders zoals wij.

Vroege zon landt zacht op de citroengele trompetbloemen van Kelki Hel ('gele kelk') die uit een dikke haag glimmend groene bladeren omhoog reiken. Een weldaad voor het oog. Hij slingert zich liefdevol langs kale hekken, deze druistige klimmer, en tovert elke morgen nieuwe bloemen tevoorschijn.

De twijgen zijn dunner, de blaadjes smaller, de bloemen net iets minder enorm en uitbundig en de vruchten niet rood maar bruinig en qua grootte eerder een flinke tomaat dan een navelsinaasappel of een grapefruit.

Er hangt een aureool van weldadigheid om het in keurige potjes en kleurige flacons verpakte wondermiddel dat uitnodigende schappen van drogisterijen en natuurwinkels vult. Aloë vera. Wat het precies is en waar het vandaan komt hoef je niet te weten: de vertrouwde naam is genoeg.

Als de bomen hun zomerkleed hebben afgelegd - het blad gevallen, de zaden verspreid - resteert de harde kern van hun bestaan. Van alle opsmuk ontdaan zijn ze meer dan ooit zichzelf. Karakteristieke silhouetten.

Ze ogen dezer dagen toch al zo treurig, de bomen, met hun kale takken, natte stammen en kleumende voeten in drasse grond. En dan ook nog enge gezwellen vertonen die als ballen, bloemkolen of vormloze groeisels uit de stammen stulpen? Dat ziet er niet best uit. Boomkanker dus.

Sommige mensen nemen - in navolging van publiciteitsbeluste Russische en Chinese leiders - op 1 januari een Nieuwjaarsduik en maken daarover nogal wat ophef. Sommige vogels duiken het hele jaar, zonder gedoe. Aalscholvers natuurlijk, die dat spectaculair vanuit de lucht doen.

"Waarom ik niet?", klaagt de Taxus elke december weer. En daar valt wat voor te zeggen. Want ondanks de exotische naam groeit hij hier van oudsher, met naalden die diepgroen zijn en glimmen, die niet prikken en niet uitvallen. Prima voor een kerstboom.

Als de groene mist optrekt uit bos, park en duinen, wordt de ruwhouten wapening van onze natuur zichtbaar: stammen en takken. En de lianen van de Bosrank, onze wilde Clematis die zijn herfstverschijning extra glans geeft door pruiken harige vruchtjes als engelenhaar in kale boomtakken en kruinen te hangen.

Je zou denken: als er één gans is die zich al bij de eerste tekenen van de herfst naar warmere oorden spoedt, dan wel de Nijlgans. Toch? Maar nee. Sterker nog, hij gaat helemaal niet weg.

Sommige vogels zijn bekend van hun acrobatische toeren aan pinda's en vetbollen, andere van hun nijvere gescharrel tussen de bladeren, weer andere van hun lieflijke zang in de avondschemer of hun gekras in kale kruinen, van hun groepsdutjes aan de waterkant, hun overvliegende V-formaties, hun statige waden, hun kwet

Nee, niet met de pepernoten die klaarliggen terwijl er nog geen Zwarte Piet, pardon: Piet te zien is. Of met het winterklare wegenzout. Het zijn planten die strooien voor hun leven. Met zaden.