dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Ze klimmen langs het hek omhoog, de wilde passiebloemen, met hun ruwe rankende stengels en hun typische drielobbige bladeren. Naar de zon. 's Morgens vroeg vouwen de nieuwe bloemen open (foto 2): de wittige krans van kelk- en kroonbladeren en de paarse draden van de corona.
Ze spatten op de rotsen
tot schuim, aanrollende dromen
vergaan, ze verstrijken
ze wijken en komen
opnieuw en steeds weer
slaan ze stuk, overstromen
het puin van koralen
de golven van hoop
verstuiven in het zicht
van gestrande idealen.
Het is een prachtig gezicht: hoe aan de even winderige als rotsige oostkust van Bonaire de aanrollende golven in schuimwaaiers uit elkaar spatten. En dat ze toch blijven komen, telkens stukslaand op oude koraalrots en op puindijken van rondgeslepen en aangespoelde stukken koraal. Elke golf veelbelovend, een nieuwe kans om het eiland van zijn dromen te veroveren. Steeds tevergeefs. Het gaat maar door en er verandert niets.
Mooi om te zien, ja, maar je wordt er ook een tikje melancholiek van ...
Impressie van een waaiboom, de Divi Divi, tegen de achtergrond van Bonaireaanse lucht.
Acryl op doek, 50 x 60 cm
Prijs: $ 275,- (op Bonaire)
Het hoogste lied zingt hij, en het vroegste, de minst kleurige vogel die op Bonaire rondvliegt en ook nog eens wat spichtig is. Gelukkig hoeft hij het niet van zijn uiterlijk te hebben: de chuchubi of Caribische spotlijster. Deze ruimhartige zanger is bijna elk moment van de dag te horen.
De vogeltjes die voor dit schilderij model stonden, zijn de Suikerdiefjes
In het Papiamentu heten ze geelbuikje: Barika hel
Acryl op doek, 60x80 cm
Prijs: 425,- (op Bonaire)
De levendbarende wordt hij genoemd, vivipara, de agave met zijn metersbrede en tot twee meter hoge, ongenaakbare rozetten, blauwig van het koninklijke bloed dat door de vaten stroomt, het met stekels gekroonde toonbeeld van een eeuwig, onaantastbaar leven. Tót hij bloeit.
De zon dooft
stilte kruipt tastend
vanonder de wayaká
roerloze bladeren
rusten
na een dag van geritsel
zwijgen
na een dag vol gefluister
verademen
na een dag van schroei;
weldadig niets
vervult de lucht
bedekt de droge grond
doorstroomt vermoeide stammen
uitgefloten vogellijven
nieuwe moed om morgen
straks - een tropendag lang
cool te blijven.
Een hele dag in hete zon en harde wind, de 'kuaresma': Papiaments voor de veertigdagentijd, de tijd tussen vastenavond en Pasen, maar óók voor de extra harde passaatwind die in deze periode waait. Als het dan 's avonds afkoelt en de wind gaat liggen, als "de stilte tastend vanonder de wayaká kruipt" - de donkergroene pokhoutboom - kan er eindelijk bijgekomen worden, opgeladen voor een nieuwe dag.
Ze zeilen met wapperende vleugels door de wind, in glijvlucht naderen ze uitnodigende bloemen en landen, even, de monarchvlinders. Hun Noord-Amerikaanse soortgenoten zijn trekvlinders die vele duizenden kilometers van hun geboortegrond vandaan reizen, soms met miljoenen tegelijk.
De oude ezel overdenkt - jawel
ik denk, denkt hij vermoeid -
zijn harde leven
struikelend bestaan
gestoten, eens
aan elke steen
geschopt, bespot, belaagd
gebeten, aangereden
nagezeten en verjaagd
de nacht in, droge stekels
stof en wind, een bouwplaats
ligt verlaten
in het bleeklicht van de maan
op zoek naar water
onderin een roestige ton
glimt het geluk dat spiegelt
om zijn grijze kop
die narrig schudt,
gewoonte, niet van spijt
de vrijheid heeft zijn prijs
maar voor geen enkele
wil hij die kwijt.
Wilde ezels op Bonaire. Zoals ze langs komen sjokken, in de vroegte of na het vallen van de nacht! Zoals ze in de middaghitte staan te slapen tussen mager geboomte! Zoals ze er gehavend uit kunnen zien! Werkelijk alles roept deernis op. Er is dan ook een ezelopvang gekomen. Nog even en daar groepen meer ezels bij elkaar dan er nog in het wild rondlopen. De oude ezel die in dit gedicht terugblikt op zijn harde leven, blijft buiten. De ontberingen, weet hij, zijn de prijs voor iets onbetaalbaars: vrijheid.
Ze groeien snel. En geruisloos. Nog geen samba, rumba of merengue te horen. Voor je er erg in hebt hangen ze aan hun typisch gekromde, met bladrozetjes bezette takken: de kalebassen in de kalebassenboom (foto 1).
