Bonaire

Blijven komen en blijven vergaan

Ze spatten op de rotsen
tot schuim, aanrollende dromen
vergaan, ze verstrijken
ze wijken en komen
opnieuw en steeds weer
slaan ze stuk, overstromen
het puin van koralen
de golven van hoop
verstuiven in het zicht
van gestrande idealen.

Het is een prachtig gezicht: hoe aan de even winderige als rotsige oostkust van Bonaire de aanrollende golven in schuimwaaiers uit elkaar spatten. En dat ze toch blijven komen, telkens stukslaand op oude koraalrots en op puindijken van rondgeslepen en aangespoelde stukken koraal. Elke golf veelbelovend, een nieuwe kans om het eiland van zijn dromen te veroveren. Steeds tevergeefs. Het gaat maar door en er verandert niets. 
Mooi om te zien, ja, maar je wordt er ook een tikje melancholiek van ...

Reset

De zon dooft
stilte kruipt tastend
vanonder de wayaká
roerloze bladeren
rusten
na een dag van geritsel
zwijgen
na een dag vol gefluister
verademen
na een dag van schroei;
weldadig niets
vervult de lucht
bedekt de droge grond
doorstroomt vermoeide stammen
uitgefloten vogellijven
nieuwe moed om morgen
straks - een tropendag lang
cool te blijven.

Een hele dag in hete zon en harde wind, de 'kuaresma': Papiaments voor de veertigdagentijd, de tijd tussen vastenavond en Pasen, maar óók voor de extra harde passaatwind die in deze periode waait. Als het dan 's avonds afkoelt en de wind gaat liggen, als "de stilte tastend vanonder de wayaká kruipt" - de donkergroene pokhoutboom - kan er eindelijk bijgekomen worden, opgeladen voor een nieuwe dag.

Oude ezel blikt terug

De oude ezel overdenkt - jawel
ik denk, denkt hij vermoeid -
zijn harde leven
struikelend bestaan
gestoten, eens
aan elke steen
geschopt, bespot, belaagd
gebeten, aangereden
nagezeten en verjaagd
de nacht in, droge stekels
stof en wind, een bouwplaats
ligt verlaten
in het bleeklicht van de maan
op zoek naar water
onderin een roestige ton
glimt het geluk dat spiegelt
om zijn grijze kop
die narrig schudt,
gewoonte, niet van spijt
de vrijheid heeft zijn prijs
maar voor geen enkele
wil hij die kwijt.
 

Wilde ezels op Bonaire. Zoals ze langs komen sjokken, in de vroegte of na het vallen van de nacht! Zoals ze in de middaghitte staan te slapen tussen mager geboomte! Zoals ze er gehavend uit kunnen zien! Werkelijk alles roept deernis op. Er is dan ook een ezelopvang gekomen. Nog even en daar groepen meer ezels bij elkaar dan er nog in het wild rondlopen. De oude ezel die in dit gedicht terugblikt op zijn harde leven, blijft buiten. De ontberingen, weet hij, zijn de prijs voor iets onbetaalbaars: vrijheid.

Pagina's

Abonneren op RSS - Bonaire

Home button