Bonaire

Wilde ezels op Bonaire. Zoals ze langs komen sjokken, in de vroegte of na het vallen van de nacht! Zoals ze in de middaghitte staan te slapen tussen mager geboomte! Zoals ze er gehavend uit kunnen zien! Werkelijk alles roept deernis op. Er is dan ook een ezelopvang gekomen. Nog even en daar groepen meer ezels bij elkaar dan er nog in het wild rondlopen. De oude ezel die in dit gedicht terugblikt op zijn harde leven, blijft buiten. De ontberingen, weet hij, zijn de prijs voor iets onbetaalbaars: vrijheid.

Ook al weet je: ik kom snel weer terug - Deo volente - tóch is het een afscheid. Met alle daarbij behorende 'voor de laatste keer'-ervaringen. De Nederlandse herfst komt eraan, de winter. En dat ik ook mooi. Maar ergens klinkt een stemmetje, Dat roept, fluistert en zwijgt: 'blijf hier!' Neenee, want dan mis ik het terugverlangen en het moment van terugkeer en weerzien.

Hij kan bedwelmend uit de heuvels komen rollen, een heerlijke zoete geur die blij maakt. Onderweg naar zee, de onherroepelijke bestemming, zal hij nog velen beroeren, deze onbekende weldoener. Tot bij de boulevard het moment van afscheid komt. Maar uit de heuvels....