dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Ze groeien snel. En geruisloos. Nog geen samba, rumba of merengue te horen. Voor je er erg in hebt hangen ze aan hun typisch gekromde, met bladrozetjes bezette takken: de kalebassen in de kalebassenboom (foto 1).
Een Leguaan, de voorhistorische verschijning op Bonaire
Een vroege studie in acryl: geen grote vlakken en kleuren, maar - bij wijze van uitzondering - behoorlijk gedetailleerd.
Acryl op doek, 40 x 50 cm
Prijs: $ 375,-,- (op Bonaire)
Lucht, zee, zout, land: de elementen in eindeloze variaties ...
Studie
Acryl op doek, 50x50 cm
Prijs: $ 150,- (op Bonaire)
Voor de laatste keer kijken
naar wuivend gebloei
naar het kleurig gegroei
naar het achteloos prijken,
de zilveren zee;
Voor de laatste keer luisteren
naar ochtendgekwinkel
naar middaggefluister
naar nachtelijk zwijgen,
zo lui, zo tevree;
Voor het laatst ook de geur
die van heuvels komt rollen
gevoel van vervuld zijn
geleegd zijn ten volle ...
dat reist met me mee.
Ook al weet je: ik kom snel weer terug - Deo volente - tóch is het een afscheid. Met alle daarbij behorende 'voor de laatste keer'-ervaringen. De Nederlandse herfst komt eraan, de winter. En dat ik ook mooi. Maar ergens klinkt een stemmetje, Dat roept, fluistert en zwijgt: 'blijf hier!' Neenee, want dan mis ik het terugverlangen en het moment van terugkeer en weerzien.
Hun gekluns met het bouwen van een nest werd op 28 augustus jl al uitgebreid in beeld gebracht. Lief en onhandig, het suikerdiefje, een uitnodiging dus om een helpende hand toe te steken.
Je kunt hem niet missen, de Kadushi. Deze meer dan 10 meter hoge boomcactus steekt ver boven de meeste bebouwing en begroeiing uit en richting het wilde noorden worden het er meer en meer: Cadushy-country! Daar moet je toch iets mee kunnen, al die enorme cactussen?
Schuimende golven aan de ene en rustig kabbelen aan de andere kant, tussen die twee kusten ligt Bonaire. Maar er is nog een derde kust. Lac, de grootste en mooiste lagune van het eiland, waar ondiep water en wit zand samen onwaarschijnlijke kleuren blauw geven, gaat in een mantel van mangroves gekleed.
Rolt heuvelaf
zoetzware geur
glijdt zeewaarts
huizen langs
de liefde
van onooglijk bloeien
ongeziene boom
van dromen
onbaatzuchtig drenkend
dorstig hart
tot bij de smalle boulevard
een aarzeling
het laatste luchtje
golft dan
warm nog
een tevreden zuchtje
op het koele water.
Hij kan bedwelmend uit de heuvels komen rollen, een heerlijke zoete geur die blij maakt. Onderweg naar zee, de onherroepelijke bestemming, zal hij nog velen beroeren, deze onbekende weldoener. Tot bij de boulevard het moment van afscheid komt. Maar uit de heuvels....
Vele tientallen zijn er: levensmiddelenwinkeltjes als Bo Toko ('jouw winkel') die onaantastbaar voort lijken te bestaan tussen grotere winkels van Chinezen en supermarkten als 'Progreso'. Van de zus van de man van een aangetrouwde nicht. Familie, altijd, iedereen.
September schroeit de wabibomen
haperwind valt stil
de hoogste graden zon
staan onbarmhartig
tussen kleurdooshuizen
trillen op de weg
en tillen stof
omhoog
traag danst het
in het haastige passeren
van een oude pick-uptruck.
De leguanen kijken hem
met slome hoofden na:
zo laat nog, denken ze
- of al zo vroeg
bewegen
door dit lamste uur?
September, de echte hitte heerst: orkaanzeizoen op Bonaire. Zelf houden ze op noordelijker eilanden huis, die orkanen, maar ze sturen warmte, onweer en verschaalde golfslag als hun afgezanten. Alle beschikbare wind lijken ze naar zich toe trekken en daarmee ook de laatste strohalm van verkoeling. Midden op de dag valt het leven stil, in elk geval waar geen amechtige airco's staan te hijgen. Het kan niet anders en dat hoeft ook niet.
