Boddaert, Marie (1844-1914)

Zomers duin

Nu wil ik niets zijn dan een kleine stem,
Heel needrig sprekend van de mooie
                                                 dingen,
Die me op de klare zonnedag omringen,
In 't warmzacht duindal, waar de gele brem
Zo gul haar gouden bloemenrei laat zingen.
Gegroet, bruin bijtje! - riep-je, bloemen,
                                                   hem? - 
Gons zacht, dat je haar zang niet overstem
Door 't zwartgetoon van je gonsjubelingen.
Heel stil de lucht die 't duinrijk stil omsluit;

Maanlicht

Geklommen was de maan naar boven,
Had wolken stil uiteengeschoven,
Uit sneeuwengrot leek zij te turen,
En zilversneeuw in 't rond te sturen.
't Was of de warme zomeraarde
Het koelend zilver gretig gaarde;
Al meer en meer had ze opgevangen,
Tot al van zilver was omvangen.
Een koel, blank kleed dat verre strekte
En velden wijd en weien dekte;
Blanktrossige bomen daar geheven
Leken in zilvermeer te leven.
Zilver was 't al. De duinen lagen,
Als reuzen door de slaap verslagen,
In glimmend pantser breed ter neder.

Abonneren op RSS - Boddaert, Marie (1844-1914)

Home button