dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
De kalebasboom bloeit 's nachts, dan gaan de grote bloemen open om door de bij donker actieve vleermuizen te worden bestoven. Met een beetje geluk kun je ze 's morgens vroeg nog zien hangen; wel goed kijken want ze hebben een schutkleur. Ze groeien direct op de stam, zijn klokvormig en uit één stuk.
De blauwe bessen lijken te willen ontkennen dat het hier om de rode ribes gaat, vaak kortweg als 'ribes' aangeduid. Maar ribes is eigenlijk de naam van een heel geslacht van bessenstruiken, waar onder ook de aalbessen, kruisbessen en zwarte bessen.
Het is geen roos en echt Gelders is hij ook al niet, de Gelderse roos. Wel mooi. Vooral als de doorschijnende bessen rijp zijn: helderrood, maar lang niet zo smakelijk als ze er uitzien. Wat heet: behoorlijk giftig. Zelfs de vogels trekken er vaak hun snavel voor op.
Het kan het op de hei best wel warm worden, te warm soms, al ben je een heideschaap met minder wol dan een Texelaar en ben je aan het begin van zomer nog geschoren. Trouwens, ook in de schaduw onder de bomen zijn lekkere hapjes te vinden.
Half augustus, maar de wilgenroosjes hebben de herfst al in hun bloemhoofdjes. Hoewel ze nog rustig blijven doorbloeien, scheuren tegelijkertijd al de eerste, langgerekte zaaddozen open.
De kortgeleden nog fier geheven bloeischermen zijn gaan hangen onder het gewicht van de jonge bessen, die nog groen zijn, weinig opvallend. Wat niet gezegd kan worden van de rood kleurende stelen waaraan zij hangen. Die lijken een voorbode te willen zijn van het diepe purper dat de bessen bij rijping zal kleuren.
Nogal verbaasd zie ik hem door het weerbarstige mos ploegen: een Coloradokever, de schrik van de aardappeltelers. Verdwaald zeker. Deze kever van ca. 1 cm kwam in de negentiende eeuw achter de aardappel aan uit Amerika en is hier sindsdien niet meer weggeweest.
Als je het Zandblauwtje (Jasione montana) ziet bloeien, is het zomer. Het houdt van zand, warm zand, en als het zo'n plekje eenmaal heeft ontdekt staan er veel bij elkaar om het hemelsblauw van de lucht te weerspiegelen. Dit groepje zag ik in de buurt van Pesse, bij een spoorwegovergang.
Boven de 2000 meter, waar alles klein en gedrongen wordt, zijn de bloemen soms juist extra groot. En extra gekleurd ook. Zoals bij deze Kochs gentiaan, ook wel de Stengelloze gentiaan genoemd.
Nee, dit is niet de richtingwijzer die nodig is om de weg te vinden in deze vernieuwde website. Het is bovenop de Hoch Blauen in het Zwarte Woud met in de verte de eerste Zwitserse bergen.
