dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Zomaar langs de kant van de weg tussen Oegstgeest en Leiden: een flinke partij Salie met de karakteristieke hardblauwe bloemen die in kransen om de stengel staan. Een beetje zoals bij dovenetels ja. En de lijken de bloemen daar ook niet op? Inderdaad de Salie is van dezelfde Lipbloemenfamilie.
Je zou niet zeggen dat Reigers ooit vrij schuwe vogels waren die op het platteland leefden. Het liefst in hun eentje. Dit exemplaar is echter een echte stedeling, voot niks en niemand bang, ook niet voor een hele zwik soortgenoten in de buurt.
De Gele dovenetel is in Nederland aan een opmars bezig, ongevraagd vestigt hij zich in tuinen, onder bomen en langs paden. Half in de schaduw en half in de zon bloeit hij met zijn gele en van binnen bruingevlekte bloemen, kransen van typsiche dovenetelbloemen met zacht gewimperde randen.
De Maagdenpalm is begonnen met zijn bloei die het hele jaar kan duren, maar in het voorjaar het mooist is. Het is de Kleine Maagdenpalm (Vinca minor) die van nature in Nederland voorkomt.
Een mooie dag in het vroege voorjaar, strakblauwe lucht met daartegen die dikke, roodpaarse Populierenkatjes. Een typerend beeld. Eigenlijk zou je ze meteen ook moeten ruiken, want misschien is hun geur nog wel kenmerkender.
Er zijn drie soorten zuilcactussen op Bonaire, deze wordt Datu of ook wel Yatu genoemd. Alledrie zijn ze vele meters hoog en alledrie bloeien ze 's nachts, dus is het een cadeautje als je er 's morgens vroeg nog een bloeiend aantreft!
Ze zijn niet groot, de bloemen van de Shimaruku, maar wel mooi en het zijn er heeeeel veel. De bijen zoemen er buitengewoon luidruchtig omheen, dus dat deze echte Bonaireaanse struik bloeit blijft niet lang geheim.
De oostkust, de passaat komt er recht op af. Golven slaan met huizenhoog geweld op de lage, onzichtbare rotsen; ze spatten uiteen, maar blijven onvermoeibaar komen.
Sommige bomen zijn prima te herkennen aan hun stam. altijd en dus ook in de winter. De Berk is er één van, misschien wel de bekendste. Zijn witte bast verraadt hem al van verre. Maar er zijn Berken en Berken. Dit is een Papierberk. Zijn buitenste laagje bast laat los alsof het een vel papier is.
Soms is iets bijzonder omdat het niet bijzonder is. Zoals Madelieven die rustig het hele jaar door staan te bloeien, ook in de winter dus. Het zijn er minder dan in de zomer, dat wel, en ze zien er niet altijd op hun paasbest uit.
