dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Sneeuwklokjes kun je in januari verwachten. En de katjes van de Hazelaar. En de eerste zilverglanzende Wilgenkatjes. En natuurlijk uitlopende knoppen van de Vlier die daar in december al mee begonnen. Bloeiende Narcissen zijn al een beetje bijzonder, hoewel er ook vorig jaar al een stel rond deze tijd bloeiden.
Slechts één dagvlinder trekt naar warme oorden om onze winter te overleven, de Atalanta of Nummervlinder. De andere kruipen weg op een beschutte plek en komen in het voorjaar weer tevoorschijn om hier meteen aan nakomelingen te kunnen gaan werken. Zoals de kleurige Dagpauwoog.
Het einde van het jaar nadert. Door de aanhoudende harde wind is al het blad dat vallen moest gevallen, ook zonder winterse kou. De Beuk is er klaar voor: de winter. Zijn blad is gevallen, zijn beukennootjes zijn uit hun stekelige omhulsel geschud.
In het voorjaar is hij één van de eerste bloeiers in de tuin, de Gevlekte dovenetel (Lamium maculatum). Alleen een paar bolgewassen moet hij voor laten gaan. In april staat hij al volop te bloeien, soms al eerder.
Aan de Gewone vlier (Sambucus nigra) is altijd wat bijzonders te zien. Iets van karakter. Dit exemplaar heeft niet alleen heel lang zijn laatste bladeren vastgehouden - dan doen Vlieren wel vaker (zie ook gedicht Vlier 3) - maar die zijn ook nog eens bijzonder gekleurd.
Er staan alweer Prunussen te bloeien. Weliswaar is hun bloesem iets bescheidener dan wat we uit het voorjaar kennen, maar het blijft mooi om aan de verder nog kale takken witte en roze bloemen te zien verschijnen.
Vanaf halverwege de ochtend ritselt het overal door de tuin, op Bonaire: de grote Bonaireaanse hagedissen worden dan actief. Ze worden Blauw-blauw genoemd, omdat de mannetjes voor een flink deel metaalachtig blauw tot blauwgroen gekleurd zijn.
Als kind meende ik dat kokosnoten altijd heel hoog in een kokospalm hingen, en dat ze bruin en harig waren, want zo kocht mijn moeder ze in de groentenwinkel aan de overkant. Maar als ze in de boom hangen zijn ze glad van de dikke bolster die er dan nog omheen zit en die is groen of geelachtig.
Mijn eerste kennismaking met de Cyclaam was met het exemplaar dat bij mijn grootmoeder in de vensterbank stond te bloeien. De roze bloemen zagen er kwetsbaar uit, vond ik, dus was het maar goed dat hij binnenstond. Maar de Cyclaam is niet zo'n kasplantje.
Pas in oktober begint hij te bloeien, als zijn diepgenerfde bladeren al bijna gaan afsterven: de Armeluisorchidee (Tricyrtis hirta). Het is geen orchidee, maar een lelie uit Oost-Azië met bloemen die door de opvallende purperen spikkels op orchideeën lijken.
