dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Als kind meende ik dat kokosnoten altijd heel hoog in een kokospalm hingen, en dat ze bruin en harig waren, want zo kocht mijn moeder ze in de groentenwinkel aan de overkant. Maar als ze in de boom hangen zijn ze glad van de dikke bolster die er dan nog omheen zit en die is groen of geelachtig.
Mijn eerste kennismaking met de Cyclaam was met het exemplaar dat bij mijn grootmoeder in de vensterbank stond te bloeien. De roze bloemen zagen er kwetsbaar uit, vond ik, dus was het maar goed dat hij binnenstond. Maar de Cyclaam is niet zo'n kasplantje.
Pas in oktober begint hij te bloeien, als zijn diepgenerfde bladeren al bijna gaan afsterven: de Armeluisorchidee (Tricyrtis hirta). Het is geen orchidee, maar een lelie uit Oost-Azië met bloemen die door de opvallende purperen spikkels op orchideeën lijken.
Het wordt zo langzaamaan weer kastanjetijd. De eerste donkerbruine kastanjes vallen al uit de karakteristieke, uit Z.O-Europa afkomstige parkbomen (Aesculus hippocastanum) met hun grote handvormige bladeren. Dat zijn Paardenkastanjes: leuk om mee te knutselen, maar oneetbaar, wat giftig zelfs.
Ze lijken zich overal thuis te voelen in de uitgestrekte Verenigde Staten: Eekhoorns in soorten en maten. Van Central Park in New York tot in de verlaten bergen van Oregon. Dit dwerg-eekhoontje dat in je hand zou passen, hipte rond op de kraterrand van Crater Lake. Hij wilde best even poseren.
Wat een plaatje, deze rode heidelibelle. Als ik nou eerst beter had gekeken in plaats van meteen enthousiast naar het cameraatje in mijn zak te grijpen, had ik misschien geweten of het de Bloedrode, Steenrode of Bruidrode heidelibelle is.
Snel gaat het niet, maar hij komt er wel, de Pad. Met trage loopbewegingen, geen gespring. En nu zit hij helemaal stil, alsof hij voor de foto poseert. Niet bang. Hij is dan ook heel goed beschermd door vele gifklieren die als bobbeltjes op zijn huis zichtbaar zijn en de wat grotere gifklieren achter zijn ogen.
Daar is-ie dan, de Berkenwants (Elasmucha grisea) die zichzelf dit jaar voor het eerst eens goed in de kijker heeft gespeeld, met aandacht in alle media. Omdat er dit jaar zoveel zijn en omdat je zijn massale aanwezigheid kunt ruiken.
Een bijzondere combinatie: ëén van de vele, moeilijk uit elkaar te houden Zweefvliegen op één van de vele moeilijk uit elkaar te houden gele Composieten. Gewoon mooi. En rustgevend.
Heel klein en balancerend op een dun grassprietje, geduldig wachtend tot er een gastheer voorbij komt: een beest of een mens om zich eens lekker in vast te bijten en dan maar zuigen. Bloed. Dat is nog tot daar aan toe. Een naar idee, dat wel. En jeuk, altijd.
