dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Vrijwel alle dieren haasten zich weg van de plek waar je je voet neerzet, ze zien hem aankomen en weten wat hen te doen staat. Gelukkig. Toch gaat het soms mis. Dan voel je - net te laat - iets onbestemds onder je schoenzool en meteen hoor je een knak. Van een naaktslak blijft niet veel toonbaars over.
Ooit plantte ik een wilde akelei, Aquilegia vulgaris. Een paarsblauwe akelei dus, hoewel de bloemen van de wilde akelei in zeldzame gevallen ook paars, roze of wit kunnen zijn. Welnu, inmiddels zijn die gevallen hier allesbehalve zeldzaam meer: geheel vanzelf is het totale kleurenpalet in mijn tuin verschenen.
Het krentenboompje is - in weerwil van zijn naam - allesbehalve zuinig met zijn bloesems. De tot voor kort onopvallende struik staat volop in bloei en speelt zich zo nadrukkelijk in de kijker.
In februari waren ze er al, deze maartse viooltjes, en in april zullen ze er nog steeds zijn. Gewoon tussen het gras, het liefst op plekken waar het niet al te zonnig is, maar heel kieskeurig zijn ze nu ook weer niet. Het lijken er ook steeds meer te worden, flinke plakkaten violet. En dat op steeds meer plekken.
Terwijl van de oude bloemen nog slechts het skelet resteert - mooi genoeg overigens - zijn de knoppen van deze hortensia alweer begonnen aan de nieuwe. En dat vlak naast elkaar in een natuurlijke harmonie.
Glanzend, felrood, sappig en halfdoorschijnend: hoe aantrekkelijk kun je als bes voor een vogel zijn? Toch hangen deze bessen van de Gelderse roos er onaangeroerd bij, en dat al sinds de zomer!
Het donker dringt zich in vele gedaanten aan ons op in deze tijd van het jaar: buiten en binnen en tot in het diepst van onze gedachten toe. Zeker dit jaar.
Sommige ganzen voelen zich niet geroepen om in het najaar naar verre oorden te trekken, hun trek beperkt zich tot het dagelijks heen en weer vliegen van hun rustplaatsen naar de plekken waar ze een gedekte tafel hopen aan te treffen, zoals weilanden of braakliggende akkers.
Met 3 november in het vooruitzicht zie ik overal sterren en strepen, machtige Amerikanen die verbazing en ongeloof wekken. De Amerikaanse eik heeft dat effect altijd al op mij gehad, vooral in het najaar als deze robuuste bomen hun bladeren fraai laten kleuren. Groot en veel, natuurlijk.
Een vliegenzwam is toch al de paddenstoel die eigenlijk te mooi is om waar te zijn en soms zie je er een - zoals deze jonge - die zo gaaf is dat je echt denkt: zou hij wel echt zijn? Ja, hij was echt, net als de vele anderen in alle stadia van ontwikkeling waarop Drenthe mij trakteerde.
