dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Heel klein en balancerend op een dun grassprietje, geduldig wachtend tot er een gastheer voorbij komt: een beest of een mens om zich eens lekker in vast te bijten en dan maar zuigen. Bloed. Dat is nog tot daar aan toe. Een naar idee, dat wel. En jeuk, altijd.
Ze zwellen zienderogen, de takken van de Hazelaar (Corylus avellana) buigen door: de hazelnoten komen! Het wordt een goed hazelnotenjaar, dat kan bijna niet anders, en de muizen en eekhoorns verkneukelen zich al....
Niet felgekleurd, niet zeldzaam en toch een innemende vlinder: dit Bont zandoogje (Pararge aegeria). Een dagvlinder die net iets kleiner is dan de Kleine vos en Dagpauwoog, maar een stuk groter dan de blauwtjes.
Bitterzoet, een bloem voor alle dagen? Een prachtige naam, dat is zeker, ook de wetenschappelijke variant: Solanunum dulcamara, wat letterlijk de zoetbittere Nachtschade betekent.
Van die momenten dat alles klopt, plaatsen in een natuurlijk evenwicht. Zomaar-plekken in een Hollandse zomer. De lucht is blauw, de wolken staan stil aan de horizon, net als de wieken van de oude molen. De Groene Maredijk. De insecten zoemen op hun gemak rond de witte bloemschermen.
Met violet-purperen klokken luidt het Vingerhoedskruid (Digitalis purpurea) de zomer in. Deze stoere bloeier deed dat oospronkelijk alleen in de zandige streken van Oost- en Zuid-Nederland, maar sinds hij overal wordt uitgezaaid en geplant, verwildert hij door het hele land.
De bloei was weinig opvallend: klein, wit. Ook de zaaddoosjes die nu verschijnen zijn niet erg groot en evenmin gekleurd. Maar wel bijzonder van vorm en daar is het Herderstasje dan ook naar genoemd.
Het komt inmiddels zó vaak voor dat het geen nieuws meer is: de met spinsel ingepakte struiken in deze tijd van het jaar. Het werk van Stippelmotten. Of eigenlijk van de gestippelde rupsjes die ooit Stippelmotten hopen worden.
Ja hoor, ze zijn er weer: een nieuwe lichting Nijlganzen dient zich aan. Dat deze ganzen - grote eenden, eigenlijk - hier oorsponkelijk niet vandaan komen, merk je aan niets. Ouders en jongen zwemmen en paraderen rond alsof het nooit anders is geweest. En nog even, dan weet niemand meer dat het ooit anders was.
Hij is van verre al te zien, heldergeel met oranje, tegen te achtergornd van een grauwe stam: de Zwavelzwam (Laetiporus sulphureus). Hij mag dan mooi zijn en jong ook eetbaar, een lieverdje is het niet, deze zwam.
