dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Zijn vogelkop-knoppen (zie de vorige 'Met Het Oog Geschoten') zijn opengegaan: vooral als de zon schijnt stralen de witte sterren in kleine bosjes onder bomen en in soms grote groepen op onverwachte plekken in de berm.
Zijn lijnvormige bladeren waren er hartje winter al, glimmend groen met een witte nerfstreep. Je zou denken dat het dan ook één van de eerste bol-bloeiers zou zijn, maar nee, hij wordt links en rechts ingehaald door krokussen, narcissen, hyacinten.
Het vroege voorjaarsbloeien van de Prunussen en Magnolia's, levert ook alweer de eerste herfstachtige taferelen op: de grote, bijna witte Magnolia-bloembladen die als sneeuwkringen onder de boom liggen, de roze Prunus-bloemblaadjes die in het lentewindeje warrelen en in een dikke laag tegen de stoeprand eindigen en
Het is nog vroeg. En stil. Op dat ongewone zoemen na, niet ver van de porch. De dichtsbijzijnde Kokospalm (Cocos nucifera) blijkt te bloeien en de bijen hebben het meteen ontdekt.
De Agave (Agave americana) is op Bonaire een wijd verbreide plant die met zijn enorme blauwgroene rozetten - tot 2 meter hoog en bestaande uit vlezige, vlijmscherp getande bladeren - al van ver de aandacht trekt.
Hij cirkelde opvallend rond boven de kiezelige kustlijn van Sunset Beach: majestueus, met lang gevingerde vleugels en een statig witte onderkant.
Het is nog vroeg in de morgen als de Prikichi's - West-Indische Parkieten (Aratinga pertinax) - de wijde Bonaireaanse wereld invliegen. Lawaaiig en kleurig doen ze dat. En vaak in groepen, maar binnen die groepen zijn er dan altijd stelletjes.
Langs zee groeit-ie vooral, de zee van Bonaire, deze rare druif. Het is de Zeedruif (Coccoloba uvifera) - Dreifi di laman in het Papiamentu - die in het geheel niet met de druif verwant is, maar wel vruchten draagt die op druiven lijken en ook nog eens in een soort trossen hangen.
Bonaire. In de Kunuku. Warrige grijze bolletjes aan boomtakken. Zijn het vogelnesten? Is het mos? Een korstmos? Nee, een gewone plant. Nou ja, gewoon: leden van de Bromelia-familie zijn eigenlijk nooit gewoon. Bromelia's groeien namelijk in bomen en zo dus ook deze Boombaard (Tillandsia recurvate).
Hij viel in het late najaar al op, de Klimop, met zijn late, maar alsnog uitbundige bloei. En zo hoort het ook. Massa's kleine, onopvallend gekleurde bloemetjes die een welriekende en gewaardeerde voedselbron voor late insecten vormen. En als de bloemen laat zijn, geldt dat natuurlijk ook voor de vruchten.
