dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Kardinaalsmutsen (Euonymus), zowel de wilde als de tuinsoorten, zijn niet alleen bijzonder wat betreft hun kleurrijke 'bes-in-een bes'-vruchtjes. Ook hun takken zijn bijzonder van kleur en vorm. Ze beginnen opvallend dun en glanzend groen. Als ze jong zijn.
In een oud wielspoor op een zandweg langs de Drentse heide, een klein plantje waaraan je gemakkelijk voorbij kijkt. Logisch, want het mag dan van mei tot in herfst bloeien, begin januari is wel érg laat om nog te groeien en zelfs bloemknopjes te dragen. Of erg vroeg. Dus verwacht je hem niet.
Deze Winterpostelein doet zijn naam eer aan: hij zag kans om al voor de jaarwisseling te groeien én te bloeien. Het is niet de 'gewone' Kleine Winterpostelein - Claytonia perfoliata - die uit Noord-Amerika komt, maar hier al langer is ingeburgerd: gekweekt in moestuinen en van daaruit ook verwilderd.
Wilde Fuchsia's groeien in Zuid-Amerika, vooral in de (sub)tropische delen van dat continent. Het is een gracieus bloeiend plantengeslacht uit de Teunisbloemenfamilie, dat bij Kolibries bepaald niet onbekend is.
Dit wilgenkatje is er vroeg bij, zo tussen Sinterklaas en Kerst. De beschermende knopschub is er net afgevallen en de witte kattenhaartjes liggen nog netjes in het gelid. Vlak ernaast het laatste, allang verdorde blaadje.
Ze zijn maar klein - een paar millimeter - maar als je ze ziet, zijn er altijd wel enorm veel tegelijk: van dit Meniezwammetje, voluit Gewoon Meniezwammetje (Nectria cinnabarina) geheten. De kleur zegt genoeg, hoewel het over het algemeen oude, nogal gebleekte menie betreft.
Het hele jaar zijn ze te zien, de Berkenzwammmen (Pitpoporus betulinus). Want ze blijven maar groeien, weer of geen weer. Hun voortdurende aanwezigheid komt ook doordat oudere exemplaren - stevig als ze zijn - lang blijven zitten. Schijnbaar onveranderd, hooguit wat gebleekt.
Lange tijd is het een onopvallende struik van niet meer dan een meter of twee hoog. De bloei in juli-augustus gaat ongemerkt voorbij, het blad valt, het is hartje herfst. En dan gebeurt het: als kale struik trekt hij de aandacht met zijn kleine, fel violette besjes die in wolkjes om de magere takken hangen.
Het is een vreemd gezicht. Als alles op zijn laatste benen bloeit, zelfs de rozen het opgeven en alleen nog wat van die zeldzame echte herfstbloeiers te zien zijn, gebeurt het. Ieder jaar zijn er dan Rhododendrons die de geest krijgen en een deel van hun dikke, winterklare bloemknoppen laten uitlopen.
Hij is er altijd vroeg bij, de Hazelaar (Corylus avellana). Zijn bleekgele katjes bloeien soms al voor de jaarwisseling, lang uitgerekt en bungelend in de wind. Dus moeten ook de voorbereidingen tijdig worden gestart.
