dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Ze lijken het somber in te zien, deze kauwen, de kleinere en doorgaans ook iets minder sombere neefjes en nichtjes van de zwarte kraai. Is het de andermaal oprukkende winter die ze zorgen baart? Want als het Kauwen Nederlands Meteorologisch Instituut gelijk krijgt, wordt het schuilen geblazen.
De mannelijke katjes van de hazelaar wuiven geel en langgerekt in de wind, zoals katjes dat horen te doen: trots en vol in het zicht. Om vrouwelijke 'katjes' te zien, moet je veel dichterbij komen en nog beter kijken.
Als er vroege kamperfoelieblaadjes in beeld komen (zoals in de vorige 'Met het oog geschoten'), kunnen de soms nóg vroegere vlierblaadjes natuurlijk niet achterblijven. Hier zijn ze, vochtig vers en kwetsbaar ogend.
Ook als het rond de jaarwisseling niét zo zacht is als deze dagen, flikt de kamperfoelie het: uitlopen alsof het voorjaar is. Hij bloeit pas in juni - en dat zullen we dan weten ook! - maar de jonge blaadjes zijn al vroeg, heel vroeg te zien.
Kerstavond en bij deze roos staat de knop op springen. In de geest van Maria is 'de tijd gekomen dat zij baren zou'. Maar voor een roos is eind december wel een rare tijd om nog te gaan bloeien en meestal gaat het dan ook niet goed. Want een roos met kerst is nog geen kerstroos.
Deze Primula doet zijn naam - die letterlijk vertaald 'eersteling' luidt - eer aan. Ik zag hem in mijn voortuin. Klein als hij nog is, probeert hij zich toch al tussen de herfstbladeren door te wurmen, zijn nog dichtgevouwen bloemen klaar om open te gaan zodra de zon een poosje gaat schijnen.
Deze kokmeeuwen is de winter aan te zien: hun zwarte zomerkoppen zijn witte winterkoppen geworden.
