dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Er is wat fantasie vereist, en kennis van oude steulels met 'baarden', maar dan kun je de sleutel in de bloemen zien. Misschien. Zijn Latijnse naam Primula - eersteling - is duidelijker, al is hij bij zijn verschijnen in april lang niet de eerste voorjaarsbloeier. Primula veris, veris: echte, de echte sleutelbloem.
Hij heeft geen idee van de discussie die er woedt over zijn aanwezigheid in de Amsterdamse Waterleidingduinen, zijn tóenemende aanwezigheid die ook aan de vele kaalgeknaagde stammen is te merken. En dan is hij nog een 'exoot' ook! Geen idee heeft hij van dat al.
Ze staan te pronken aan de nog kille en kale waterkant: de dooiergele, glimmend gepoetste bloemen van de dotterbloem. Het lijken groot uitgevallen boterbloemen en dat kan wel kloppen, want ze horen tot dezelfde familie, de ranonkelfamilie.
Het zal nog even duren voor er beukennootjes zijn, maar er is een begin: de beuken bloeien. Dat gaat - net als bij veel andere bomen - met een soort katjes. Afzonderlijke mannelijke én vrouwelijke katjes. Aan één en dezelfde tak, dat wel.
Tot voor kort kenden we de ooievaar alleen nog maar van het verhaal dat hij de kindertjes brengt en we zagen hem alleen als plastic geboortefeestbeest in tuinen staan. Maar steeds vaker is hij nu weer steeds in het echt te zien en zorgt nu dus ook voor éigen nageslacht. Zoals hier in de Leidse Hout.
Ze schieten nu rap uit de grond, de lelietjes-der-dalen, waarbij de scherpe punten van nog opgerolde bladeren zich als een priem door hinderlijk in de weg liggend herfstblad boort: "maak plaats, maak plaats, maak plaats, we hebben ongelofelijke haast ..." Met de salomonszegel en het dalkruid vormt het lelietje-der-d
In maart bloeien? Dat redt hij niet altijd, het Maarts viooltje. Best vaak niet. Maar nu bloeit het, met dat chique fluwelen paars. Heel anders dan het driekleurige viooltje (Viola tricolor) en alle grote en kleine tuinviolen die daaruit gekweekt zijn.
Een vreemde prehistorische tak binnen de groep van de varens, de paardenstaarten. Ooit boomhoge reuzenpaardenstaarten, maar nu een 'gewoon' onkruid langs de weg dat er op dit moment allesbehalve als paardenstaart uitziet.
Al jaren zit er een groot bosmierennest in de tuin in Pesse, Drenthe. Niet een keurige hoop - een zogenoemd 'koepelnest' - zoals het bosmieren betaamt, maar vervlochten in een houtstapel onder een blauw dekzeil. Moderne bosmieren, zullen we maar zeggen. Een beetje gemakzuchtig ook.
Het lijken wel rijpe braampjes in de lage najaarszon, maar het zijn de nog dichte bloempjes van een es in de lage lentezon. Dikke trossen mannelijke bloempjes, die op het punt staan uit te komen en dan op een soort kwastjes gaan lijken.
