dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
De hoogbejaarde knotwilg, kortgeleden nog geknot, biedt op zijn ruime kruin gastvrij plaats aan andere planten, zoals kleefkruid, en zelfs een struik: tussen de dikke knoesten heeft zich een vlier gevestigd, een jonkie dat mag schuilen tussen de groepjes uitlopende wilgentenen.
Het concept van de schutkleuren spreekt hem niet aan, de vuurkever - Pyrochroa coccinea - die hier op een blad van de lijsterbes zijn naam eer zit aan te doen. Het zit ook in zijn naam: Pyro = vuur. Hij is daarom van veraf al te zien, knalrood, langwerpig, zwarte poten en 'gekamde' antennen.
Een parasiet op klimop: de klimopbremraap, Orobanche hederae (Hedera=klimop). In plaats van echte wortels heeft hij een soort zuigvoetjes waarmee hij in zijn gastheer, de klimop, dringt. En van die klimop betrekt hij alles wat hij nodig heeft.
Vorig jaar als kiemplant opgeschoten uit een eikel die door een eekhoorn of Vlaamse gaai als wintervoorraad begraven werd. De winter overleefd en nu als tweedejaars uitlopend met het voornemen om een flinke groeispurt te gaan maken. Een eikje, zomereikje om pecies te zijn.
Het is nog aandoenlijk klein, dit nest van deze Gewone wesp, Vespula vulgaris, de geelzwarte plaaggeest van warme zomerdagen. Maar dat kan snel veranderen. Want straks staat zij er niet langer alleen voor, de wespenkoningin die de winter overleefde en een nieuw wespenvolk moet gaan stichten.
De kleine, veervormige blaadjes - je kunt er ook groene visgraten in zien - liggen in het water; samen geven ze de sloot waarin ze groeien een moerassige aanblik. Recht omhoog staan bloeistengels met bescheiden kransjes witte of bleeklila bloemen.
In het vroege voorjaar, als ze nog dat fluwelige en aaibare voorkomen hebben, zie je geen verschil tussen de mannelijke katjes aan hun mannelijke en de vrouwelijke katjes aan hun vrouwelijke struiken en bomen. Daarna zijn het de mannelijke katjes die de show stelen met hun felgele meeldraden en druk bijenbezoek.
Veel groter dan sneeuwklokjes zijn ze, deze zomerklokjes. Veel zeldzamer ook: zowel in het wild als aangeplant. Ze bloeien van april tot in juni, maar door hun uiterlijk doen ze toch nogal winters aan. En als het dan ook nogeens behoorlijk guur is.....
Een vreemde, sterk verbrede bloemsteel die een heel stel halfvergroeide bloemhoofdjes draagt: dat is typisch voor de zogenoemde 'fasciatie' bij paardenbloemen.
Er is wat fantasie vereist, en kennis van oude steulels met 'baarden', maar dan kun je de sleutel in de bloemen zien. Misschien. Zijn Latijnse naam Primula - eersteling - is duidelijker, al is hij bij zijn verschijnen in april lang niet de eerste voorjaarsbloeier. Primula veris, veris: echte, de echte sleutelbloem.
