dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Het lijken wel rijpe braampjes in de lage najaarszon, maar het zijn de nog dichte bloempjes van een es in de lage lentezon. Dikke trossen mannelijke bloempjes, die op het punt staan uit te komen en dan op een soort kwastjes gaan lijken.
Zingen komt er even niet van, bij deze zanglijster (Turdus philomelos) die met een snavel vol nestmateriaal op het punt staat naar de jonge spar rechts op de foto te vliegen, pal voor mijn raam. Om daar verder te bouwen aan het nest waaraan hij - of zij, dat is niet te zien - ijverig begonnen is.
Ze zijn er van de ene dag op de andere, de bolvormige bloeiwijzen van groot hoefblad. Nog geen blad te zien - laat staan grote bladeren - en daar steken de bloemen hun koppen al boven het verdroogde gras van de berm.
Het is vreemd in alle opzichten: de verschijning van dit plantje in mijn Oegstgeester achtertuin. In de eerste plaats hoort het in West- en Centraal China thuis. Wel is het via wakkere plantenhandelaren in Nederland te koop. In de tweede plaats is het uit zichzelf en ongevraagd in mijn tuintje verschenen.
De gewone hazen wagen zich niet zo dichtbij de mensen, laat staan dat ze zich in de tuin vertonen. Maar de paashaas is geen gewone haas. Misschien is hij dol op eieren? Of zoekt hij van gezelschap?
De gele troepiaal - trupial kachó in papiamentu - is wat kleiner dan zijn oranje naamgenoot en zingt ook wat minder melodieus. Maar hij is wél oorspronkelijk van Bonaire, terwijl de oranje troepiaal nog niet zo lang geleden van de buureilanden is overgekomen. Hij eet vooral insecten en soms vruchten.
Natuurlijk kan deze oranje troepiaal ook zelf zijn eten zoeken - allerlei vruchtjes, insecten of eieren van andere vogels - maar hij laat zich graag verwennen: stukjes fruit of havermoutvlokken.
Hij hangt, staat en zit in alle standen. Op en aan alles. En ín alles. Want ze nemen ook graag een bad als een bakje water ze die buitenkans biedt. De suikerdiefjes, dus. Ook wel geelbuikjes genoemd, wat een vertaling is van hun papiamentse naam: Barika hel.
Aan de rotsige oostkust, daar waar de passaat aan land komt, slaan de golven tot schuim uiteen. Ze 'blijven komen en blijven vergaan', zoals het gelijknamige gedicht beschrijft. Maar met onverminderde inzet: hoog spatten ze op, nóg hoger.
Gloeiende golfplaten, stovend steen, langzaam leven..., dichtte ik 14 maart als #dagin6woorden. Niet lang na het middaguur is het, alles blakert in de zon, de vogels zijn stilgevallen, leguanen hangen bewegingloos in de bomen, alleen een enkele hagedis ritselt nog rond.
