dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Blauwe stippen op zijn lijf, blauwe tenen en een blauwe staart: het mannetje van de blauw-blauw, een veel vookomende hagedis op Bonaire. Tot wel 40 centimeter lang en een dikke bast, een stuk groter dan het glimmend bruine vrouwtje van de blauw-blauw.
Zoals de bewoners van Bonaire van alle windstreken komen, zo is ook een deel van de planten en bomen uit andere - zij het wel tropische - oorden afkomstig. Bijvoorbeeld deze Afrikaanse Tulpenboom, die het in de tuin uitstekend naar zijn zin heeft en bijna continu zijn grote, bijzondere bloemen laat zien.
Palu santu, letterlijk uit het Papiaments vertaald: heilige boom. Een echte Nederlandse naam heeft hij niet, deze zeeminnende boom met de zachtgele, klokvormige bloemen waarin op de bodem vijf purperen stippen liggen. Ze bloeien één dag.
Leguanen houden ervan om in bomen te klimmen. Niet alleen om daar de bloemen en verse blaadjes uit te eten, maar ook om in de zon te rusten en zomaar een beetje in de verte te staren. Als koningen over hun koninkrijk. Hoewel niet echt kieskeurig, is de flamboyant hun favoriete boom.
Je zult maar zo'n perfecte bladgroene schutkleur hebben. En ook nog de vórm van een blaadje, inclusief heuse nep-nerven. Dan ben je als Groene Sprinkhaan toch niet goed bezig als je de veilige struiken verlaat en op een stoel gaat zitten?
Ze zijn nooit heel groot, maar dit is wel een bijzonder klein exemplaar van de Bonaireaanse boomhagedis, die inderdaad alleen maar op Bonaire voorkomt. Op Curacao en Aruba leeft nog een tweede boomhagedis, die iets anders gekleurd is.
Geen wintergasten, geen zomergasten, maar voorjaarsgasten: de carnavalsvogels. Ze zijn vroeg dit jaar, ook op Bonaire, waar het gelukkig al weer dik boven de dertig graden komt.
Je ziet ze gemakkelijk over het hoofd, de kleine moskussentjes op muurtjes, tussen tegels en op daken die gele of rode haren lijken te krijgen. Het is hun winterse 'bloei'. Primitieve planten als ze zijn, krijgen ze geen echte bloemen.
Een geslacht uit de ranonkelfamilie, het nieskruid of Helleborus, dus verwant aan onder meer boterbloemen, dotterbloemen en anemonen. En dat is te zien. Ze bloeien in de winter, te beginnen met de kerstroos - inderdaad, ook een Helleborus.
Hij bloeide in december al, deze Mahonia, een uit Noord-Amerika afkomstige, groenblijvende sierheester. Hulstachtige bladeren, citroengele bloemen en later blauwe, berijpte bessen. Staat in een beschutte tuin.
