dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Een opvallende verschijning, deze bloeiende struik tussen het kale winterhout. Zelf heeft hij ook nog geen bladeren, deze Gele kornoelje (Cornus mas), alleen die fijne trosjes gele bloemen die de lage zon vangen en een traktatie zijn voor vroege insecten.
Hij verschijnt uit het niets, deze Ipomoea-soort op Bonaire. Een paar flinke buien en hij komt tevoorschijn, begint hard te groeien en zich op te winden in het beschikbare struikgewas, om - eenmaal boven gekomen - zijn mooie, bijna breekbare bloemen uit te vouwen. Yerba di glas, oftewel kruid van glas.
Deze mediterrane Acanthus heeft de zomer in zijn hoofd. Want dat is de tijd dat hij zijn stoere bloempilaren toont, precies wat dit exemplaar in mijn voortuin deze zomer ook deed. En dan nu, in januari, gewoon weer een bloeistengel tevoorschijn toveren alsof de klimaatverandering al honderd jaar verder is.
Het hele jaar zie je ze over het hoofd, maar als de dagen op hun kortst zijn vallen ze plotseling op met hun van roze naar wit verkleurende bloemtrossen. Viburnum tinus is hun naam, een eigen Nederlandse naam hebben ze nog niet, al worden ze - zoals het hele geslacht Viburnum - ook wel 'sneeuwbol' genoemd.
De volwassen beuken hebben een nieuw bladerentapijt gelegd dat weer een hele winter mee moet kunnen. Alleen de jongste beuken hebben nog wat bladeren vastgehouden, waarvan sommige de hele winter zullen blijven zitten. Typisch voor jonge beuken en voor altijd jonge beukenhagen.
Mijn druif beleeft een bijzonder jaar. Meer dan de helft liep dit voorjaar niet meer uit en de bloei van het resterende deel was spaarzaam. Weinig druiven dus.
Bijna onvermijdelijk in deze tijd van het jaar, zeker in Drenthe, het land van de berken. Dan komen ze daar, in de reikwijdte van de berkenwortels weer op. En ieder jaar weer ziet dat er wonderlijk uit: het harde rood in een herfstkleurenomgeving.
Langs mangroves, oude zoutpannen en hete stenen, over een lange weg met beruchte kuilen. Zo kom je bij Lac Cai, waar sinds mensenheugenis bergen enorme slakkenhuizen liggen, de huizen van de Karkó.
De zoutpannen waren hun domein, vaak op grote afstand en daardoor slechts te zien als een oranje-roze streep. Maar net als de mensen verspreiden ze zich over het eiland en leven ze minder teruggetrokken. Zoals deze, door de hitte wat onscherpe groep.
Onder sommige eikenbomen ligt een laag harde objecten die het lopen ongemakkelijk maakt. Eikels? Nee, geen gewone tenminste, zelfs geen vroeg gevallen groene. Ze zijn donker en grillig gevormd. Vervormd, beter gezegd, want in aanleg zijn het wel degelijk eikels.
