dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Als eindelijk ook de eiken beginnen uit te lopen, is het groene waas dat halverwege het voorjaar om de bomen hangt compleet: het lichte groen van jong blad dat ruimte laat om ook te takken te zien, de lucht door de kroon. Even duurt het maar, want de bladeren worden snel groter en donkerder, de schaduwen dieper.
In het vroege voorjaar, tussen de andere, nog kale takken en de twijfelende ondergroei zijn de wilgen op hun mooist. Bij geen enkele andere boom verdienen de jonge katjes zozeer hun naam.
De Ribes die een week of wat geleden zijn eerste bloemtrosjes opende, voorzichtig, is nu klaar om bezoek te ontvangen: een hommelkoningin die vond dat de winterrust lang genoeg had geduurd en luid zoemend op verkenning is uitgegaan.
Omdat hij het elk jaar weer doet: bij weer of geen weer uitlopen, vroeg maar kennelijk niet te vroeg, want de late vorst straft hem niet af.
Eigenlijk zijn kolibries vrijwel altijd in actie, als bezige bijen - nou ja vogeltjes natuurlijk - die van bloem naar bloem schieten. De bloemen van de Tuturutu, ook wel pauwenbloem, zijn favoriet. Vooral bij de groene kolibrie, de kleinste van de twee soorten hier, die in het Papiaments blenchi heet.
In de weblog van eind januari - 'Tropische nood' - werd de noodbloei van één van mijn agaves al uitvoerig beschreven en geïllustreerd. Maar nu zijn de iele, zijwaarts ontspruitende bloeistengels gaan doen waarvoor zij waren bedoeld: bloeien!
De zee zit er vol mee, zoals blijkt als je bij het zwemmen een flinke slok zeewater binnenkrijgt. Toch blijft het een indrukwekkend gezicht als het daar door verdamping uit is gehaald en in enorme bergen ligt te wachten tot schepen het komen inladen.
De eerste verschijnen voor de jaarwisseling al, maar in januari vieren ze feest: de katjes van de hazelaar. Vooral als de zon eindelijk weer eens door het aanhoudende grijs is gebroken. Ze lichten zo fel op dat de scherpte van hun contouren er onder lijdt, tegen die sombere bosrand in de verte.
Bij leven en welzijn zijn ze ongenaakbaar, zilvermeeuwen. Ze komen overal, durven alles en lijken het eeuwige leven te hebben. Toch blijken ze een keer dood te gaan en zien er dan, aangespoeld op het strand, minder onverwoestbaar uit. Hoewel die snavel behoorlijk indrukwekkend blijft.
Slecht weer zorgt voor de mooiste plaatjes. Zo hingen deze kardinaalsmutsen er prachtig bij, terwijl auto's elkaar van de weg sjoelden, bussen in sloten reden en treinen tot stilstand kwamen. Hun kardinaalsmuts-vorm is nauwelijks te zien, hun sneeuwmutsen des te beter.
