dichter-bioloog
dicht, schrijft korte verhalen, tekent, schildert.
Is waarnemer van het gewone dat nooit gewoon is en erom vraagt in woord en beeld te worden vastgelegd.
Eigenlijk zijn kolibries vrijwel altijd in actie, als bezige bijen - nou ja vogeltjes natuurlijk - die van bloem naar bloem schieten. De bloemen van de Tuturutu, ook wel pauwenbloem, zijn favoriet. Vooral bij de groene kolibrie, de kleinste van de twee soorten hier, die in het Papiaments blenchi heet.
In de weblog van eind januari - 'Tropische nood' - werd de noodbloei van één van mijn agaves al uitvoerig beschreven en geïllustreerd. Maar nu zijn de iele, zijwaarts ontspruitende bloeistengels gaan doen waarvoor zij waren bedoeld: bloeien!
De zee zit er vol mee, zoals blijkt als je bij het zwemmen een flinke slok zeewater binnenkrijgt. Toch blijft het een indrukwekkend gezicht als het daar door verdamping uit is gehaald en in enorme bergen ligt te wachten tot schepen het komen inladen.
De eerste verschijnen voor de jaarwisseling al, maar in januari vieren ze feest: de katjes van de hazelaar. Vooral als de zon eindelijk weer eens door het aanhoudende grijs is gebroken. Ze lichten zo fel op dat de scherpte van hun contouren er onder lijdt, tegen die sombere bosrand in de verte.
Bij leven en welzijn zijn ze ongenaakbaar, zilvermeeuwen. Ze komen overal, durven alles en lijken het eeuwige leven te hebben. Toch blijken ze een keer dood te gaan en zien er dan, aangespoeld op het strand, minder onverwoestbaar uit. Hoewel die snavel behoorlijk indrukwekkend blijft.
Slecht weer zorgt voor de mooiste plaatjes. Zo hingen deze kardinaalsmutsen er prachtig bij, terwijl auto's elkaar van de weg sjoelden, bussen in sloten reden en treinen tot stilstand kwamen. Hun kardinaalsmuts-vorm is nauwelijks te zien, hun sneeuwmutsen des te beter.
Zou de vorst er al 'overheen' zijn gegaan? Want dat schijnt voor de smaak van boerenkool essentieel te zijn. Echt serieuze kou hebben we dit jaar nog niet gehad en toch ligt het volop in de winkels.
Klein, rolrond, veel, in losse trossen, met een opvallende lilakleur en aan kale takken. De bessen van de Callicarpa dus, een opvallende struik, dat wil zeggen: in deze tijd van het jaar. Want met bladeren en zonder deze bessen zal hij niemand opvallen.
Niks klein, niks zeldzaam, niks op heide. Nee, het is geen Nederlands warkruid, beter bekend als duivelsnaaigaren. Dit is een type dat op Bonaire voorkomt: groot, niets ontziend en tot in boomtoppen toe.
De Yatu - ook wel Datu - zie je niet vaak bloeien. Niet omdat hij niet vaak bloeit, maar omdat deze boomcactus dat in principe 's nachts doet. En in zijn hoge toppen. Maar soms heb je geluk, als je 's morgens vroeg gaat kijken en een omgevallen exemplaar het nog doodleuk op een bloeien zet.
