Rug tegen de schaduwrand
machtige toortsen, twee meter sterk
in volle rozetten geplant.
Purperen bloemen sluipen
luipaardstippen
langs de steel omhoog
tot in de top
de laatste valt, zo
op het oog.
Dan wacht onzichtbaar
kracht van binnen
duizend harten
staan op springen.
De machtige Digitalis bloeit: van diep purper tot roomwit met dierlijke zwarte vlekken. Langs hoog uitgeschoten stengels in onrustige grond, het liefst tegen een bosrand of wat daarvoor kan doorgaan. Vingerhoedskruid. Zulks naar de vorm van de bloemen, maar dat kunnen alleen ouderen nog weten. De onderste vingerhoedsbloemen bloeien het eerst, daarna die daarboven, steeds verder naar boven, terwijl de onderste - de eerste - afvallen en zo hun glimmende vruchtjes laten zien. En ook dié lijken zich naar boven te verplaatsen, terwijl onderaan de vruchten verdrogen en hun fijne zaad meegeven aan de wind. Straks. Nu bloeit hij nog.
Mooi en sterk, deze Digitalis. Maar niet egoïstisch, want hij schenkt ons een belangrijk hartmedicijn.
Uit: 'Het vijfde seizoen' (2007)
