Zoals een tak in de herfst
zijn bladeren nog vastklampt
is het met vrienden van vroeger.
Tegen beter weten in.
Bij de eerste echte windvlaag
laten ze verschrompeld los.
Het is geen gedicht over de herfst, dit gedicht uit Het vijfde seizoen (2007). Of het moet de herfst van een mensenleven zijn, of het naderende einde van een jaar, terwijl het nieuwe zich nog niet doet voelen. Gaandeweg moet je vrienden loslaten, voortijdig en voor altijd. Ze leken nog zo vast aan je takken te zitten, maar als de wind echt opsteekt .... En de rest, die je krampachtig probeert vast te houden? Hoe lang blijven zij nog zitten? Hoe waait straks de wind? En heb je zelf nog wel de energie om alles vast te houden? Wat de reden ook is en hoe onvermijdelijk het ook moge zijn: loslaten doet pijn.