De wind fladdert onrust
besluiteloos fluisteren
in mijn oor roept
schreeuwt soms
van alle kanten komt hij
achter mijn rug vandaan
ongedurig
klatst het palmblad
droge struiken raspen
beweging
in elke ooghoek
en mijn hart waait mee
in haastig zoeken
richting
bundeling van energie
de stroom
naar wat nog wacht
in mij, zo lang al klaar
om te ontvangen
wat ik vind, de wind, de kracht.
In dit openingsgedicht van de bundel 12 Graden Noorderbreedte, gedichten over Bonaire (2011), waait de wind even onrustig als ongerichte gedachten door elkaar bewegen. Maar dat is direct aan de grond, waar het vol en druk is. Boven de huizen, de begroeiing en de rotsen is het een richtingvaste, onverstoorbare passaat die weet waarheen hij gaat. Als de concentratie waarnaar ik hier kwam zoeken en die gelukkig steeds meer vorm krijgt, in het schilderen vooral.
