Grimmig klemmen
blauwe korsten
ijs dat vastbesloten is
aan rotsen
tijd en duur te tarten
in de wind
om hun gekromde ruggen
tot de wolken uit het dal
de berg bestijgen
tergend zwellen ze
hun weg omhoog
onttrekken ze het eeuwig zwijgen
aan ons sterfelijke oog.
Blauw, diepgevroren gletscherijs. Voor altijd bevroren toppen waar ijle wind stuifsneeuw omheen laat gieren. Mooi op een wat lugubere manier, om van gepaste afstand te bewonderen: vanuit Mürren kijken naar de toppen van Münch, Jungfrau en Eiger aan de overkant van het smalle dal. Met ontzag, zoals iedereen met het minste beetje voorstellingsvermogen. Die niet te verdragen kou en die niet te bevatten eeuwigheid vooral. Het geeft een licht gevoel van opluchting als er dan wolken uit het dal omhoog kruipen om - als de rook van een magiër - het pijnlijk scherpe beeld voor even aan het gezicht te onttrekken.