Op kousenvoeten sluipt
vanonder zon en wind
een ruisen
dat de stilte voor zich uitrolt
waarin alles roerloos hangt
en vogels zwijgen, vlinders schuilen
in het waas van bomen, sluiers
zuil tot zuil gespannen
houding van
onmerkbaar knikken: kom maar
vallen, vlaag
dan
roffelen de daken
kletteren verbaasde bladen
stijgt de oergeur uit de aarde
die verdooft en dooft
alweer voorbij
de damplaag slinkt
in de herschenen zon
tot een herinnering.
Regen op Bonaire is iets bijzonders. Niet alleen omdat het weinig regent (behalve soms in de regentijd), maar ook door hoe de regen dan aan komt sluipen, terwijl alles in een roerloze stilte wacht op wat gaat komen en je haar al bijna kunt ruiken, voelen. En zien: als sluiers die tussen tussen de kromme bomen en hoge zuilcactussen zijn gespannen. Alles is er klaar voor. De belofte wordt ingelost, snel en krachtig, een bedwelmende geur stijgt uit de natte aarde, stenen en bladeren. Tot de zon weer gaat schijnen en de betovering wordt verbroken.
Uit: 12 Graden Noorderbreedte, gedichten over Bonaire (2011)
