Mijn hart weekt
in de miezerregen,
klopt slechts
om te overleven;
maar
als
na die morgenloze dagen
onbedreigd
de koninklijke zon
zijn hemeltroon bestijgt,
versnelt het, als op slag herboren
huppelt vrolijk voor mij uit
het blaast van hoge torens
waar het de hoogste klokken luidt.
Bijna had ik het bij de eerste vier regels gelaten. Dat moest even, vond ik, na meer dan een week onafgebroken regen en uitzichtsloos gedruil. Dichterlijke overdrijving, lekker. Maar toen op het laatste moment de zon doorbrak, wist ik dat dat niet kon. Zo vóelde het niet meer, alles was anders. Zo snel, zo anders.
Thema:
Geplaatst op 15 mei 2014
